Günler doğmak için, gece batmak için savaş verir. Gecenin karanlığı, batınca güzelleşir. Bazıları yıldızlarda, bazıları ayda bulur huzuru, güzelliği. Karanlığa meydan okuyanlar sevilir hep. Yine de...
Yine de, bilmek için konuşmak değil, bildiğin için susmak gerekir. Ne de olsa cehaletin kulakları kördür.
Telefona gelen bildirimlerin kimden geldiğini bildiğim için telefona bakmadan kapattım ve saçlarımı at kuyruğu bağlayıp siyah kepimi başıma geçirdim. Kulağımdaki kırmızı işitme cihazları belli olurken buna aldırmadan üzerime kırmızı bir tişört ve siyah bir pantolon geçirip beyaz spor ayakkabılarımı da giydikten sonra aşağı indim.
Şu kahvaltı olayından sonra annem bunu psikologa bağlamış, ve bugün bir kavanoz dolusu kurabiye yapıp psikoloğa götürüyordu. Ayrıca bu psikolok diğerleri gibi delirmemişti ve bu durum sinir bozucu oluyordu artık.
Yol boyunca annem hiç konuşmasa da içten içe gülümsediğini hissediyordum. Saçma bir düşünceydi biliyorum ama, benim için umutlanmasını istemiyordum. Ölümü arzulayan birini iyileştirmek, komadaki bir hastanın uyanmasını beklemek gibiydi. Günden güne sönen umutlarının, küçük bir hareketle canlanıp daha ağır bir acı olarak sana geri dönmesiydi.
Annemle psikoloğu konuşması bitince odaya ben girdim ve direk olarak her zaman oturduğum koltuğa yerleştim. Psikolok da dönen sandalyesine yerleşince masanın altından bir pamuk şeker çıkarıp gülümseyerek bana uzatınca dümdüz şekere baktım. En son iki yıl önce yemiştim sanırım. Abim almıştı ve gülümseyerek bana uzatmıştı şekeri.
Boğazıma bir yumru otururken yutkunarak gidermeye çalıştım ama gitmedi. İçimin bu kadar acıması normal miydi? En son iki sene önce görmüştüm, ama ne kadar da çok özlemiştim onu. Unutmam gerekirdi, atlatmıştım hani.
"Almayacak mısın?" dediğinde başımı hafifçe iki yana sallayıp koltuğa daha çok sinerken, sanki beni koruyacakmış gibi şapkamı yüzüme doğru çekiştirdim. "Neden? Sevdiğini sanıyordum." diye ısrarla beni konuşturmaya çalışan psikologa bakmadan yerdeki beyaz fayanslara baktım.
Pamuk şekeri seviyordum, ama anıları vardı bende. En son o almıştı, sonrasından da ağzıma sürmemiştim zaten.
Özlemek neden bu kadar acı verirdi ki? Sevmekle gelen tüm o hisler neden acı verirdi?
#dostusessizlikolanlar
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Psikolok Adam 《Final》
Short StoryGüneş batarken sedyenin üzerinde duran telefonumdan bildirim sesi gelince birkaç saniye telefonuma boş boş baksam da tekrar dışarı çevirdim bakışlarımı. Ama ardı ardına mesajlar gelince ayaklanıp telefonumu elime aldım ve bilinmeyen numaradan gelen...
