Psikolok Adam 《Final》

27

"Artık ona söylememiz gerekiyor Alp! Hergün daha kötü oluyor, hiç konuşmuyor, bizimle sofraya bile oturmuyor. Bunu bilmeye hakkı var." diyen annemin sesini duyunca mutfağa gitmekten vazgeçip beni göremeyecekleri şekilde merdivenlerin başına oturdum ve sessizce alt katı dinlemeye başladım. Benden bahsettikleri su götürmez bir gerçekti ve benden sakladıkları birşeyler olması beni kırsa da dinlemeye devam ettim.

"Olmaz." dedi abim kesin bir dille. "Zaten yeterince kötü, birde bunu öğrenirse daha kötü olacak."

"Toparlanabilir. Psikolojik tedavi için Aras beye götürdüğümde 3 ayda oldukça fazla ilerleme kaydetmişti."

"Anne anlamıyor musun, bunu Yağmur öğrenmemeli." dedi abim ağır ağır. "Öğrenirse bunu kaldıramaz. Ben onu kaybetmek istemiyorum."

"Sen onu kaybettin zaten!" dedi annem sesini yükselterek. Onun ilk defa sesini yükselttiğini duyuyordum. "Bizden uzakta baya bir halt yemişsin zaten, birde kaybetmek istemiyorum diyor."

Bu sefer abim sessiz kaldı. Ben onun hiçbir zaman altta kaldığını görmemiştim. Baya bir haltlar dönüyordu ama, umarım bu bana fazla gelmezdi. Ölmeye çalışmaktan, sürekli kendime zarar vermekten yorulmuştum artık. Ama ruhum da bir o kadar yorgundu.

Konuşmanın bittiğini düşünerek ayağa kalktım ve aşağı indim sessizce. Annem ve abim karşılıklı koltuklara oturmuşlardı ve beni fark edince ikisinin de bakışları bana dönmüştü. Onları umursamadan mutfağa yöneldim ve dolatan bir salatalık çıkarıp kemirmeye başladım. Yiyecek birşeyler aramıştım ama yoktu. Bende fazlasıyla üşendiğimden yemek yapmaya hiç kalkışmadım. Salatalığı kemirerek odama yönelince onların da sessizce bana baktıklarını gördüm ama sanki hiç görmemiş gibi odama geri çıktım. Aslında bugün onlara biraz daha yumuşak davranmayı düşünüyordum ama madem benden sakladıkları birşeyler vardı, bende onlarla konuşmazdım. Bu sefer hata onlardaydı çünkü.

Odama girip telefonumla oyalandım bir süre. Sonra da bir bilim kurgu kitabı okudum. Zaman çabucak akıp geçerken Psikolok adamla randevu saatinin yaklaştığını fark ederek dolabımı açtım ve kıyafetlerimle bakıştım.

Uzun bir süre, hiçbir şey düşünmek istemiyordum. Uzunca bir süre de kimseyle konuşmak istemiyordum. Ruh halime uygun siyah bir pantolon ve siyah bir tişörtü üzerime geçirip kırmızı kareli oduncu gömleğimi ceket gibi giyerek neckloop'umu boynuma geçirdim ve diğer ucunu telefonun kulaklık girişine bağladıktan sonra güzel bir şarkı açarak dinlemeye başladım. Müzik dinlerken bir yandan da tumblr hesabımda dolaşıyordum.

Odamın kapısı gürültülü bir biçimde açılıp annem telaşla içeriye girince irkilerek ona baktım bir süre. Onun da bakışları bana dönünce gözle görülür bir rahatlama yaşadığını fark ettim e müziği durdurdum.

"Seslendim ama duymadın sanırım." dedi nefes nefese. "E hadi, psikoloğa gitmiyor muyuz?" dediğinde bomboş yüzüne baktıktan sonra müziği tekrar açıp ayağa kalktım ve ayakkabılarımı giyip evden çıktık.

Ama aklımda tek bir düşünce kol geziyordu.

Annem yine intihar ettiğimi sanmıştı.