Psikolok Adam 《Final》

Özel Bölüm 1

"Kahve ister misin?" diyen Aras'a bakarak gülmeye devam edince, onun yüz ifadesi bozulmuş bir şekilde yavaş adımlarla mutfağa yöneldi. Saat 8'e geliyordu ve biz eve daha yeni adım atabilmiştik.

Tabi siz neler olduğunu bilmiyorsunuz şimdi. Hemen anlatayım.

Benim müthiş mükemmel itirafımdan sonra Psikolok Adam yanıma koşup bana sımsıkı sarılmıştı hatırlarsanız. İşin komik tarafı ise, o heyecanla evin anahtarlarını almayı unutmuştu.

İşin özü, kapıda kalmıştık.

Sonra Aras itfayeyi aradı, itfaye gelip merdiveniyle 3.katın camından eve girdiler, kapıyı açtılar, Aras, evin kendine ait olduğunu kanıtlamak için birkaç belge gösterdi derken saat 7'ye gelmişti. Yalnız, anahtarları içeride unuttuğunu fark ettiği ânı görmeniz lazımdı. O nasıl bir endişe, o nasıl bir mahçubiyet...

Tabi o itfayeyi aradığından beri ben aralıksız gülüyordum. Bunun olacağı hiç aklıma gelmemişti ve beklenmedik olaylar nedensizce hoşuma gitmeye başlamıştı.

Gerçi, hayat beklense de beklenmese de onunla güzel oluyordu hep.

Uzun süredir bu kadar güldüğümü hatırlamıyorum.

Elinde iki kahve kupasıyla içeriye giren Aras'a diktim gözlerimi. Bana yaklaşıp elindeki kupalardan birini bana uzatınca, alıp bir süre soğuktan donan ellerim arasında beklettim. Kupadan yayılan sıcaklıkla parmaklarım uyuşsa da gülmeyi kesemiyordum.

"Bu kadar güleceğini bilsem anahtarımı daha önceden evde unuturdum."

Onun bu söylediğine karşı daha fazla gülesim gelse de, sadece gülümseyerek yüzüne bakmıştım. Bu adam bu kadar güzel olmayı nasıl başarıyordu? Bir adam nasıl bu kadar güzel sevebilirdi ki?

Kahve kokusunun, dört bir duvarı sardığı sıcacık bir odada bir süre sessizce kahvelerimizi yudumladık. Öyle huzurlu bir hava vardı ki havada, tek bir ses çıksa bozulacaktı sanki. Sessizliğin kahve kokulu huzuru olsa da, kelimeler olmadan kahve gözlere bakmamla anlayabiliyordum her şeyi. Kelimeleri kullanmadan, iletişim kurabiliyorduk sanki.

Gözlerindeki o ismini bilmediğim hisleri görebiliyordum.

Hislerini hissedebiliyordum...

Bundan güzel bir şey daha olabilir miydi?

Bu huzuru bir bıçak gibi kesen telefonumun sesiyle, elimdeki kupayı önümdeki cam sehpaya bırakıp cebimdeki telefonu çıkardım. Arayan annemdi ve muhtemelen sabah beni yatağımda bulamayınca endişelenmişti.

Telefonu açıp karşı tarafın cevap vermesini bekledim, ama annemin telefonu açtığımı bile fark etmediğini anlayınca konuşmaya karar verdim.

"Efendim?"

"Yağmur!" dedi annemin telaşlı sesi, sonunda rahatlamaya bırakırken. "Neredesin sen? Hayır, ne zaman evden çıktın onu bile duymadım. En azından bir haber verebilirsin değil mi? Topluca kalbime indirmeye yemin mi ettiniz bilmiyorum."

"Aras'la birlikteyim. Kahve içiyoruz."

"Oh çok şükür. İyisin değil mi?"

"Evet, sadece evde çok bunaldım."

"Bir daha bana haber vermeden bir şey yapmaya kalkışma. Ne bileyim bir mesaj falan at en azından."

"Tamam." dedim düz bir ifadeyle Psikolok Adam'a bakıp tekrar başımı önümdeki sehpada duran kahve bardağıma çevirerek. "Abim nasıl?"

"İyi." dedi şaşkınlığı sesinden okunan bir sesle. "Bizim sokağın sonundaki eve taşındılar geçen gün."

"Tamam. Ben seni sonra ararım." dediğimde beni onaylayan bir mırıltı çıkarınca telefonu kapatıp sehpanın üzerine bıraktım ve kahve kupamı tekrar elime aldım. Aras ise koltukta tamamen bana dönüp bağdaş kurmuş, bir elinde kahve kupasıyla bana bakıyordu.

"Aklında bir fikir var." dedi kendinden emin olmasına rağmen soru sorar gibi çıkan sesiyle.

"Evet."

"Muhtemelen Alp'le ilgili."

"Kesinlikle." dediğimde kahve gözlerini kısıp bir süre yüzüme baktı.

"Ya onu affetmeye çalışıyorsun, ya da önce çileden çıkartıp sonra affedeceksin."

"Beni iyi tanıyorsun."

"Seni senden daha iyi tanıyorum." diyen Psikolok Adam'la birlikte ne diyeceğimi bilemeyince, kahvemi içmeye başladım. O da bu halime gülümseyip bitmiş olan bardağı sehpaya bıraktı.

"Plan nedir kaptan?" diyen Psikolok Adam'a gülümseyip heyecanlı bir ifadeyle konuştum.

"Sürpriz bir baskın yapacağız. Operasyona hazır mısın asker!" dediğimde Aras bir asker edasıyla hızla ayağa kalkıp hazır ola geçti.

"Hazırım komutanım!"

●○●○●○

Heyecan dorukta...

Bakalım İkinci özel bölümün gelmesini kaç kişi istiyor.

Bu arada değerimi bilin, 1/4 oranı tamamlanmadan yayımladım. Aslında o orana yaklaşamadık bile ama olsundu. Ben okurcuklarımı seviyordum. Bu yüzden onlar beni sevmese de, onlar oy vermese de özel bölümü yayınlamıştım.