Psikolok Adam 《Final》

29

"Bu baya garip." diyen psikolok adama istemsizce güldüm. Şimdi o koltukta uzanmıştı ve bende yanındaki sehpanın üzerine oturmuş onun yüzüne bakıyordum. Bir anlaşma yapmıştık ve rolleri değişiyorduk. Psikolok olan ben, hasta olan oydu şimdi. Dert dinleme sırası bana gelmişti, ve ben garip bir şekilde heyecanlıydım. Geçen gece sarhoş Psikolok adamdan birşeyler dinlemiştim ve devamını merak etmiyor değildim.

"Eee anlat bakalım." dedim ciddi bir havaya girerek. Psikolokluk ciddi bir işti. Ciddiyim yani.

"Nasıl başlasam ki." diye mırıldandı gözlerini kapatarak. Gür siyah kirpiklerine baktım bir süre. Bir adamın herşeyi mi güzel olurdu arkadaş. Ben hayatımda böyle güzel kirpik görmedim.

"Sevdim. Çok sevdim." dedi derin bir nefes alarak. "Üniversite sona gidiyordum, o zamanlar yüz yüze pek görüşemezdik, ama her akşam o beni arar, ona masal anlatmamı isterdi. Masalın yarısında uyuyup kalırdı hep." yüzünde belli belirsiz bir tebessümle anlatıyordu. Anlatış şekli bile ne kadar sevdiğini belli ediyordu. "O uyurdu, ben uzaklardan üstünü örterdim her gece."

Ellerimi çeneme yaslayıp dinlemeye devam ettim sessizce. Psikoloktu birde. Herkesten çok kendisinin derdi vardı. Birde benim yükümü nasıl taşıyordu aklım almıyordu.

Güçlü adamdı vesselam.

"Bir gün... Hiç aramadı beni. İçimde kötü bir his, tüm gece aradım sordum onu. Onun gezdiği sokaklarda dolaştım, telefonla aradım, evine gittim.. Yoktu.. Herşey, herkes vardı, o yoktu.. Ondaki ben ölmüş meğerse o gece. Çok acılar çekmiş, anlatmamış kimseye. Burası o zaman öldü." dedi eliyle kalbini işaret ederek. "Onun acı çeke çeke yüzüme gülümsediğini öğrendiğim gün öldü burası."

Dudaklarını birbirine bastırarak bekledi bir süre. Adem elması bir yukarı bir aşağı hareket etti. Onun boğazındaki yumruyu ben hissettim.

"İyiymiş gibi davranıyorum, herkes iyi olduğumu sanıyor. Ya insanlar çok aptal, ya da ben çok iyi bir oyuncuyum."

"Biliyor musun?" diye başladım söze. Gür kirpikleri aralanıp kahve gözleri yüzüme çevrildi. "İnsanlar sırtlarına sadece bir ok saplansa hemen ağlayıp sızlarlar. Ama senin sırtına onlarca ok saplansa bile sen diğerlerine yardım etmeye devam ediyorsun. Bu kadar iyi birisi olma." dediğimde dik dik baktı yüzüme.

"Hayatımda gördüğüm en berbat psikoloksun."