Karanlık Mafya

Korkuyorum

Ayşem köşeyi döndüğünde gözlerine inanamadi. Bir grup takım elbiseli adam gencecik bir çocuğu dövüyorlardi. Zavallı çocuk okadar çaresiz ve savunmasızdi ki korkudan nefes almayi unutmuştu Ayşem.
İki kişi kollarından tutmuş bir tanesi devamlı yumruk atıyordu. Korktu Ayşem çok fazla korktu. Bağırıp yardım çağırmak istedi ama hem erken saat olduğundan hemde pek fazla işlek bir cadde olmadığından hemen vazgeçti. Ama yardım etmek istiyordu. Tam aklına telefonu geldiğinde elini çantasına atmıştı ki adamlardan birtanesinin belinden çıkardığı silahı gördü gözleri. O an dondu kaldı işte. Kahretsin dedi şimdi ne yapicakti. Tekrardan etrafında olup bitenden habersiz elini çantasına atıp telefonunu buldu büyük bir hızla. Daha tuş kilidini açmamışdı ki ensesinden gelen o urpertiyle telefonunu düşürdü yere. Artık kelimenin tam anlamıyla nefes almıyordu. Arkasına dönmeye cesaret edemiyordu. Zaman durmuştu o an. Bildiği bütün duaları okumaya başladı Ayşem. Tek düşündüğü minik kardeşini birdaha görememesiydi. Son cümlesi
_Yalvaririm bana birşey yapmayın olmuştu.
_Artik çok geç küçük fareee...  Duyduğu sesle titremeye başladı Ayşem. İşte şimdi bittim diyordu. O nasıl bir ses tonuydu ki bacaklarının feri çekilmişti sanki. Ve korkudan bayıldı Ayşem.

_Kahretsin  dedi Yağız Karahanlı. Bir bu eksikti. Nerden çıkmıştı ki şimdi bu küçük fare. Herşey yolunda olmalıydı. Yağız Karahanlı'nin planları tıkır tıkır izlemeliydi. Ona göre onun hayatında hataya yer olmamalıydı. Ne de olsa pek sevgili babasından öyle öğrenmişti demi.

O sırada adamları seslere kafasını çevirip baktığında Yagiz beyin kucağına düşen kızı görmüşlerdi. İki kişi dövülen gencin icabına bakarken diğer üç kişi koşarak yardıma geldiler. 

_Özur dileriz efendim. Bizim hatamiz bizi izleyen biri olduğunu fark edemedik dedi içlerindeki iri yarı adam.

_Ama etmeliydiniz diye tısladı Yağız Karahanlı. Çabuk arabaya taşıyın diye emir verdi.

Ayşem gözlerini açtığında nerde olduğunu anlayamadı. Çok fazla korkuyordu. Etrafına bakindiginda pis bir depoda buldu kendini. Bunların hepsi bir rüya olmalı diye kendini kandırmaya çalışıyordu. Gözlerini kapadı. Üçe kadar sayicam ve gözlerimi acicam hala evimde ve sıcacık yatagimdayim diye telkin ediyordu kendini.

Bir iki üç... Allah kahretsin dedi. Karanlıkdan çok fazla korkardi ve bu odada pencere olmadığı için oda fazlasıyla ürkütücüydü. Olduğu yere sinip ağlamaya başladı. Biran önce kurtulmak istiyordu. Daha fazla burda kalamiycaginin farkındaydı. Bağırıp çağırmak yerine uysal bir kız olup başına gelecekleri beklemeye başladı...