Karanlık Mafya

Karar

Onu odasına yolladığım dan beri kulaklarımda sadece Ayşem ismi çinliyordu. Aslına bakarsak saf ve duru bir güzelliği var. Ama benden korkması pek hosuma gitti denemez. Halbuki bu yaşıma kadar tek istediğim herkesin benden korkmasiydi. Ama bu kızda farklı birşey vardı. Hem korksun  hem korkmasın istiyordum. Aklımdaki düşüncelere bir son verip onunla ne yapmak istedigime karar vermeliydim önce.

Odaya girdiğimden beri titrememe engel olamıyordum. Allahım neydi bu başıma gelenler. Gene merakıma yenilip görmemem gerekenlere şahit olmuştum. Ya beni de onlar gibi öldürürlerse. Yaklaşan adım sesleriyle kalbim duracak gibi hissetmem normalmiydi. Nefesimi tuttum. Nasıl da güzeldi o simsiyah gözleri. O gözlerindeki karanlıkta bir ömür kaybolabilirim diye düşündüm bian. Gülümsediğimin farkında değildim.

_Neden siritiyorsun dediği an toparladım kendimi.

_Şey ben bian küçük kardeşim geldi gözümün önüne. Sana gülmedim gerçekten yanlış anladın diye açıklama yapmaya çalışırken gözlerindeki o sinirle olduğum yere sindim.

_Kardesin var demek. Bunu öğrenmem iyi oldu. Senin için kararımı verdim. Bundan sonra benim için çalışacaksın. Benim yapmanı istediğim şeyleri yapicaksin. Canını anca bu şekilde bağışlarım.

_Ben be... Yalvarırım ben sizin işinize yaramam 17 yaşındayım. Okulum ve beni bekleyen bir ailem var. Lütfen acı bana. Gördüklerimi kimseye anlatmam. Benden size zarar gelmez. Yemin ediyorum kimseye birşey anlatmam. Lütfen...

_Kes sesini. Ben ne dersem ne istersem sen onu yapmak zorundasın. Sana fikrini sormadım. Elbette evine gidiceksin. Okuluna devam edeceksin. Ama vakti geldiğinde senden istediklerimi yerine getirmek zorundasın. Aksi taktirde senin değil ailenin canını alırım.

Kapıyı sertçe kapatıp gitmişti. Şimdi ne olacaktı. Aileme gözünü kırpmadan Zarar verirdi bu adam. Göz bebeklerim küçülmüştü ağlamaktan. Başımda çok kötü bir ağrı vardı. Yatağın kenarına uzanıp gözlerimi kapattım.  Belki rüyadır bu yaşadıklarım.

Gözlerimi açmak istiyordum ama bir türlü acamiyordum. O kadar acıkmıştım ki usulca gözlerimi acmamla onu görmem bir oldu. Hemen yanı başıma çektiği berjalde yüzü bana dönük bir şekilde uyuyordu. Usulca kalktım yüzünü incelemeye başladım. Böylesine güzel bir yüzün ardındaki korkunç adamı düşündüm okadar tezatti ki birbirine... Acaba neler yaşanmıştı da hayat onu bu hale getirmişti. Gene içimdeki meraka engel olamıyordum. Kaşının üstündeki yara izi çekti dikkatimi. Tam göremiyordum ama sanırım bir bıçak iziydi.  Hafifçe eğildim daha yakından inceleyebilmek için. Gerçekten derin ve eski bir izdi. Canı çok yanmışmıdır diye düşünürken bileğime yapışan elle nefesim kesilmişti.

_O küçük burnunu neden her yere sokuyorsun diye kükredi resmen.

_Ben sadece dikkatimi çekti. Kötü birşey yapmıyordum ki sadece yakından incelemek istedim. Söylesene neden bu kadar sertsin. Halbuki uyurken nekadar da masumsun. Ne yaşadın da hayat bukadar güzelken derdin neydi de sen kötü olanı seçtin. Mutlu mesut yaşamak varken neden can almayı seçtin.

Aman Allah'ım bunları söyleyen benmiydim. Canıma susamış olmalıyım. Sessizce suratıma bakmaya devam ediyordu. Aklından geçenleri düşünmek bile istemediğimi farkettim o an...

Nerden buluyordu bu cesareti. Hem korkarken hem de nasıl bana bunları soyleyebiliyordu. Canına mı susamıştı. Neden şimdiye kadar canını almamıştım. Kadın görmeye tahammül edemeyen ben neden şimdi bu kızın karşımda böyle konuşmasına izin veriyordum.

_Canına mı susadın lan sen.

Diye elinde tuttuğu bileğe asılınca kucağına düşmüştü. İlk defa nefesi kesiliyordu Yağız Karahanlı'nın. Ayşem ise donup kalmış kalbi resmen ağzında atıyordu.

_Madem senin için çalışıcam seni tanımak benim en doğal hakkım...

Bu fısıldadığı şeye Ayşem de inanmamıştı. Ne söylediğini fark ederek hemen kalktı kucağından utanmisti. İlk defa istem dışı da olsa bir erkeğin kucağına oturmuştu maalesef ki. Tam uzaklaşmaya çalışırken tekrardan tutulan bileğiyle neye uğradığını şaşırdı... Evet Yağız Karahanlı Ayşem'i bileğinden tutup çektiği gibi dudağına yapışmıştı...