Karanlık Mafya

İlk Görev

Tekrar tekrar gözlerimi kapattım. Hala aynı yerde o sert suretiyle bana bakıyordu. Ama neden buradaydı ki...

_Burda ne işin var?

_Sana hesap vermek zorunda değilim.

_Gecenin bir yarısı odama giriyorsun ve bana hesap vermek zorunda değilsin öyle mi ?

_Kes sesini Ayşem. İlk görevini söylemek için geldim.

_Görev mi ? Bukadar erken mi?  

_Bir mahsuru mu vardı? Bence yok ben ne dersem ne istersem yapmak zorundasın. Aksi taktirde canını yakmak zorunda kalacağım için hiçte pişman olmam.

_Sessiz ol babamlar uyanacak.

_Ozaman bana hesap sormakdan vazgeç. Bir dediğimi iki etmeyeceksin. Şimdi görevine gelirsek yarın okul çıkışı bir araba seni bekleyecek ve doğruca yanıma geleceksin. Seninle biryere gidicez. Gerisini yarın öğrenirsin.

_Dur birdakika bunu söylemek için mi geldin. Neden aramadın? Pekala telefonda bir mesajla da söyleyebilirdin. Nede olsa bir dediğini iki edemiyormuşum ya.

_Canımı sıkma Ayşem. Sadece emin olmak istedim ve sakın birdaha bana hesap sormaya kalkma...

Pencereden çıkıp gitmişti ve ben olduğum yerde arkasından bakmakla yetindim. Evet evet tam bir manyaktı. Saate baktığımda okul saatine çok az bir zaman kaldığını fark edince rutin islerimi halletmek için banyoya girdim kısa bir duşun ardından üstümü de giyinip çantamı alarak evden çıktım. Bunun için babama bir mesaj atıp sınavım olduğunu ve erken çıkıp kütüphaneye uğramam gerektiğini belirttim. Neyse ki çok anlayışlı bir babam vardı. Eğer oda annem gibi olsaydı gerçekten ne yapardım bilmiyordum. Annem beni sevmiyordu. Sebebini bilmek istiyordum ama bir okadar da korkuyordum.

Dersler sıkıcı bir şekilde devam ederken titreyen telefonumla kendime geldim. Ekranı görünce şok olmuştum. Yağız mesaj atmıştı. "Görev vakti" yazıyordu. Telefonunu kaydetmem gerektiğini düşünürken ona uygun bir isim bulurken gülümsedim. Zorba evet tam olarak da onu anlatıyordu. Zilin çalmasıyla hemen yerimden kalktım ve çıkışa ilerledim. Fazla heyecan yapmıştım beğeni nelerin beklediğini henüz bilmiyordum. Beni bekleyen arabayı görmemle adımlarımı o yöne ilerlettim. Arabanın kapısı açılınca benim için gelen kişi olduğunu anlayınca arabaya bindim. Korku ve heyecan hat safadaydı. Konuşmaya korkuyordum. Kısa bir yolculuğun ardından araba o tanıdığım büyük evin bahçesinde durdu. Ürperten sessizlik içinde arabadan indim.

Kapıya yürürken daha ben çalmadan açılmasıyla daha da bir korku çöktü içime. Salona ilerlediğimde beni izleyen bir çift Yağız Karahanlı görmek biraz olsun korkumu heyecana bırakmıştı. Kendi içimde kendimle kavga ederken tam karşısına geçip durdum.

_Aferin farecik sözümü dinlemekle akıllılık ettin.

_ Güldürme beni ailemle tehtid edilirken sözünü dinlememek gibi bir aptallık yapamazdım demi.

_ Yavaş yavaş öğreniyorsun. Şimdi yukarı çık ve odaya senin için bıraktığım kıyafetleri giyip hemen yanıma gel.

Öyle bir söylemişti ki itiraz etme hakkım yok diye düşündüm. Odaya çıktığımda yatağın üstündeki elbiseyi görmemle gözlerim kocaman açıldı. Ben böyle giyinmezdim ki. Hızlıca aşağı inip şansını denemek istedim.

_  Şey elbise için teşekkür ederim ama ben bu tarz giyinemem. Bir yere gidicez dediğin için yanıma bir kot ve bluz almıştım. Sorun olmazsa onları giyebilir miyim?