သစ္ပင္ေလးေတြရွင္သန္ေစ (သစ်ပင်လေးတွေရှင်သန်စေ )

Tree 2.1

Tree 2.1

"တခ်ိဳ႕ အိမ္ေထာင္ရွင္မေတြ စစ္တပ္ကတပ္သားေတြရဲ႕ ဇနီးေတြဆို အိမ္စရိတ္ေလးရေအာင္ အစာသြပ္ေလးေတြ လုပ္ေရာင္းၾကတယ္... Augustine ေက်ာင္းေရွ႔မွာဆိုလည္း ရွိတယ္... သူေဌးေတြကလည္း ထူးဆန္းလို႔ စားၾကသလို သာမာန္လူေတြကလည္း ရည္ရြယ္ခ်က္မ်ိဳးစံုနဲ႔ စားၾက ေရာင္းၾကတယ္ေလ... Ocean မွာေတာင္ေရာင္းတယ္ေလအခု..."

ေၾကာ္ျပီးသား ပဲျပားေတြ ငါးဖယ္ေတြကို ဆီစစ္ၿပီး ခံုေပၚတြင္တင္လိုက္သည္... ငရုပ္သီးစိမ္းေလးေတြကို ပါးပါးေလးလွီးေနေသာ y လက္ေခ်ာင္းေလးေတြကို ရူပါ ျမင္လိုက္ၿပီး... "ကိုY က လက္ေခ်ာင္းေလးေတြေရာ လက္သည္းေလးေတြေရာ လွတယ္ေနာ္... လက္သည္းေရာင္ေလးေတြက ပန္းႏုေရာင္ေလးေတြ... ၿပီးေတာ့ ၾကည္ေနတာပဲ"...

"ကိုy ခုလို သဘာဝအတိုင္းျပန္ျဖစ္ေအာင္ ဒုတိယႏွစ္မွာ လက္သည္းေတြခြာပစ္လိုက္ရတယ္ေလ... ငယ္ငယ္က ၾကံဳသလို ထမင္းဖိုးရွာရတယ္... လက္ဖက္ေတြနယ္ ပိတ္စကိုဆိုးေဆးေတြနယ္ေတာ့ လက္သည္းေတြဆို ႏူသလိုျဖစ္ၿပီး တြန္႔ေနတာ... လူၾကားထဲမွာ လက္ကိုဖြက္ထားရတယ္ေလ... အဆင္ေျပလာေတာ့ 2nd yr မွာ ေဒါက္တာနဲ႔ တိုင္ပင္ၿပီး ဆယ္ေခ်ာင္းလံုးခြာလိုက္တာ... ငရဲပဲ ရူပါေရ အဲ့အခ်ိန္က... အခုေတာ့ ရူပါ ခ်ီးမြမ္းရတဲ့ လက္သည္းေတြျဖစ္ေနၿပီ"...

ပါးစပ္ကလည္းေျပာေနရင္း ေဂၚဖီဇလံုထဲ ရသာမႈန္႔ေလးထည့္ ငရုပ္သီးစိမ္းေလးထည့္ သံပုရာရည္ေလး ညႇစ္လိုက္ၿပီး သမေအာင္နယ္လိုက္သည္... ရူပါ ကေတာ့ ပဲျပားနဲ႔ ငါးဖယ္ကို အစာသြပ္ႏိုင္ရန္ ကပ္ေၾကးေလးျဖင့္ ခြဲေၾကာင္းေလးေတြေဖာ္ကာ...

"ရူသာဆို ကိုy လို ရွင္သန္ဖို႔ သတၱိရွိမွာ မဟုတ္ဘူး... စိုးယုေျပာျပလို႔ ကိုy ဘယ္လိုရုန္းကန္ခဲ့ရလဲ ရူ သိတယ္... ကိုy လို ရူ မရွင္သန္ႏိုင္ေလာက္ဘူး..."...

"ရူရဲ႕... လူေတြက ခက္ခဲၾကပ္တည္းလာၿပီဆို survival ဆိုတဲ့ ေမြးရာပါ အသိကေပၚလာတယ္... စိတ္သာရွိရင္ ထမင္းမငတ္ေအာင္ ရုန္းကန္ရွင္သန္တတ္ၾကတယ္... ဖမ္းခံလိုက္ရတဲ့ ငါးတစ္ေကာင္ ဇြဲရွိရွိနဲ႔ ကူးခတ္ေနသလိုေပါ့... ကိုy လည္း ငါရွင္သန္ရမယ္ဆိုတဲ့ စိတ္နဲ႔ ရိုးရိုးသားသား ထမင္းရွာစားခဲ့တယ္ေလ... မခိုးဘူး မလိမ္ဘူး... အဲ့အတြက္ ဘာလုပ္ရလုပ္ရမရွက္ဘူး... ေစ်းထဲက စာအုပ္အငွားဆိုင္မွာ ဆိုင္ထိုင္ေပးတယ္... ဆိုင္က စာအုပ္ေတြဖတ္ၿပီးေလ့လာတယ္... စက္ဘီးတစ္စီးနဲ႔ ေဘာလံုးေတြ တံျမက္စည္းေတြ လိုက္ပို႔တယ္... လက္ဖက္နယ္တယ္... ပိတ္စေတြေဆးဆိုးတယ္... အထည္ဆိုင္မွာ အကူထိုင္တယ္... ထမင္းႏွစ္နပ္စာနဲ႔ ေက်ာင္းစရိတ္ေလးရေအာင္ ရွာရတာေပါ့ ရူပါရယ္"...