Kader Kartı

- XXVI -

Merhaba! Bölüm parçamız Nisa ve Beyza'nın çaldıkları beste, yarışma sahnesinden itibaren açıp dinleyebilirsiniz. Dış Bağlantı'da Facebook Grubumuzun linki var. Multimedia için Buket'ime teşekkürler. Bu arada, yarışmacı isimlerinden bazıları Facebook Grubumuzdaki insanlardan oluşuyor, haberiniz olsun! ^^ Bölüm Merve için, umarım hepiniz beğenirsiniz! İYİ OKUMALAR.

 26. BÖLÜM

“Ne dedin sen?!”

Sesim o kadar yüksek çıkmıştı ki ben bile böylesine yüksek çıkmasını beklememiştim. Ege meraklı gözleriyle bana bakarken sağ elimi kaldırdım ve ona beklemesini işaret ettim.

“Yanına gelebilir miyim?” Sesi kesik kesik geliyordu, bunun sebebinin hıçkırıkları olduğunu düşündüm. Ağladığı zaman hıçkırıklarını bir kilometre öteden bile duyabilirdiniz.

“Tabii ki,” Göremeyeceğini bilsem de kafamı salladım. “Evdeyim, bekliyorum.” Ege fısıldayarak “Neler oluyor?” diye sorarken sorusunu duymazdan geldim.

“Tamam,” Nisa’nın ağladığını belli eden sesi kulaklarımı doldurduğunda çok kötü hissettim. Onun ağlamasından, çaresiz hissetmesinden ve böylesine duygusal olmasından nefret ediyordum. “Birkaç dakikaya oradayım, dışarıdayım zaten.”

Cevap vermeme fırsat vermeden telefonun kapandığını belli eden sesi duyduğumda telefonu kulağımdan çektim. Aralarında ne olmuş olabilirdi ki?! Onlar birbirleri için yaratılmıştı adeta, ayrı düşünülemezlerdi. Kürşad Nisa’yı böylesine severken ve Nisa da ona karşı yoğun duygular hissediyorken ayrılmaları kesinlikle olası bir durum değildi.

“Beyza?” Ege’nin sesi beni kaybolduğum düşünce havuzundan hızla çekip alırken dudağımı dişlediğimi o an fark ettim. “Ne oldu?” Sıkıntıyla oflarken önüme gelen saçlarımı ellerimle düzelttim. “Nisa birazdan buraya gelecek,” dedim. Anlamayan gözlerle bana bakmaya devam ediyordu. “Sanırım Uğur’la ayrılmışlar.”

Kaşlarını kaldırdı ve bir süre öylece bekledi. Bense aralarında ne yaşandığını düşünüp duruyor, neden Nisa’nın bu hale geldiğine akıl sır erdiremiyordum. Ege’nin kahkahasını duyduğumda sinirle ona baktım. “Neden gülüyorsun Ege?” Ege beni duymazdan gelip gülmeye devam ederken masamın üzerindeki kalemlerden biri ona fırlattım.

Sonunda sustuğunda kaşlarımı çatarak ona baktım. “Ege onlar ayrılmışlar diyorum sen gülüyorsun, iyi misin?!” Kafasını sallayarak beni onayladığında dudakları hala yukarı doğru kıvrıktı; anlaşılan kahkaha atmamak için kendini tutuyordu. Gözlerime baktığında istemeden de olsa gözlerimi kaçırma ihtiyacı hissettim. “Nisa gibi biri Uğur gibi biriyle sevgili olarak hata yaptı zaten, farkındasın değil mi?”

Kaşlarımı çattım ve anlamayan gözlerle ona baktım. Nasıl bunu söyleyebilirdi?! Onları tanımıyordu bile! Üstelik Uğur bu dünyada karşılaşabileceğim en iyi erkekti, her yönüyle! Ege ise bunu söylemeye hakkı olan son kişiydi benim için. “Ne dedin?” Kaşlarımı kaldırdım ve ondan mantıklı bir cevap bekledim.

“Uğur’un bir ay önce okul kantininde bana nasıl davrandığını hatırlıyorsun değil mi?”

“O sadece beni korumaya çalışıyordu!” Sesim gereğinden fazla yüksek çıkıyordu fakat bu umurumda değildi. Bu dünyadaki hiç kimse benim yanımdayken Uğur’u ya da Nisa’yı kötüleyemezdi. Bu şeye tahammülüm yoktu. Ellerimi sinirle saçıma attım fakat saçımı öylesine bir topuz yaptığım için rahatlamamı sağlayan hareket işe yaramamıştı.

Ege gözlerini devirdiğinde dişlerimi sıktım. “Ben onu bunu anlamam,” Gözleri delici bir şekilde bana bakıyordu. “Ne olursa olsun bana öyle davranamazdı.” Kollarını havaya kaldırıp gerindiğinde yumruklarımı sıktım. “Çorbanı iç, soğutacaksın.” Gerinirken konuştuğu için sesi öyle garip çıkmıştı ki küçük bir kahkahanın ağzımdan kaçmasına engel olamamıştım. O da bana katılıp gülümsedi ve geri doğru kayarak sırtını penceremin önündeki kalorifere dayadı. Ben de sandalyeme oturdum ve masamın üzerindeki tepsiye doğru yaklaştım. Ekmeğimden bir parça koparıp ağzıma attıktan sonra hazır da olsa annemin yaptığı çorbadan bir kaşık aldım. Çok soğuk sayılmasa da içilebilecek derecedeydi. Ben yemeğimi devam ederken Ege’nin gözlerini üzerimde hissettim ve rahatsızca kıpırdandım.