Zoraki Sevgilim (TAMAMLANDI)

Bölüm-23

Benim durumumun asıl inanılmaz yanı, aslında gerçek olmam. Bu gelip gitmelerim, yer değiştirmelerimin bir mantığı, bir kuralı var mı?

Yerinden kımıldamamamın, her anı şimdiki zamanla doldurmanın bir kuralı var mı?

Varsa söyleyin ona göre hareket edelim. Ben böyle yaşamaktan o kadar yoruldum ki; her gün başka heyecan, her gün başka bir arıza, her gün başka bir şok....

Arın hayatıma girdiğinden beri böyle benim hayatım. İnişli-çıkışlı, gittili-geldili....

Bi o kadar yorgun bir o kadar enerjiğim. Bi o kadar bitkin bi o kadar sağlıklı. Bi o kadar tehlikede ve bi o kadar güvendeyim. Ne hissettiğimi, içimden neler geçtiğini kendim bile bilmiyorum artık. Mantığa uygun davranamıyorum.

Ben elimdeki telefona, telefon da bana bakıyordu. Bir süre defalarca aynı videoyu izledim. Bunu Arın görse çok kötü olurdu. Hemen daha fazla yayılmadan sayfanın adminine mesaj attım. 'o köpek videosunda ben varım. Paylaşılmasından rahatsız oluyorum rica etsem siler misiniz?' umarım mesajı görürdü.

Elimde telefon beklemeye başladım 5 dakika sonra bildirim geldiğinde hızla telefonun ekranını açtım ve atan kişiye baktım. O sayfanın adminiydi 'kusura bakmayın hemen kaldırıyoruz' bu mesaj gülümsememe neden oldu.

Kaldırıyorlardı.

Hemen WhatsAppa girip Aslıya mesaj yazmaya başladım 'knka ben bi admine mesaj attım, kaldırdılar. Sende hangi sayfa paylaştıysa mesaj at kaldırsınlar. Daha fazla kişi görmesin. Özellikle Arın.'

Nedense Arın'ın öğrenmesini hiç istemiyordum. Telefonumu bırakıp köpeğimin yanına gittim. Annem ona mama koymuş, mamasını yiyordu. Sude de onu izliyordu.

Annem geldiğimi farkedip "kızım iyiki getirdin bu köpeği bak çok iyi oldu. Hepimiz sevdik onu. Bu arada veteriner kapanmadan onu bi veterinere mi götürsek aşıları falan varsa yaptırırız, dönerken mama, mama kabı, yatıcak bi yer falan bişiler alırız he ne dersin?" Anneme gülümseyip "olur hemen çıkalım o zaman iki dakika dur üstümü giyip geliyorum" hızlıca annemin yanağını öpüp odama girdim.

Beyaz boğazlı kazağımı ve siyah dar paça kot pantolonumu giyip kazağımı içime soktum. Siyah kısa montumu da giyip telefonumu cebime soktum. Saçlarımı da tepeden toplayıp odamdan çıktım.

Köpeği kucağıma alıp evden çıktık. Annemle beraber arabada az bi konuşmadan sonra veterinere geldik. Hemen içeri girdim ve ğörevli kadına "ben bunu sahilde buldum. Karnı falan açtı yemek yedirdim. Aşıları falan oluyo ya köpeklerin onlara bide hastalığı falan varmı onu öğrenmeye geldik" kadın bana gülümseyip "senin gibi hayvanlara yardım eden sayısı ne yazıkki çok az. Keşke herkes senin gibi olsa" sonra anneme dönüp "tebrik ederim çok iyi bir kız yetiştirmişsiniz" dedi.

Ailemi gururlandırmak her zaman hoşuma gitmiştir. Annem de gülümsedikten sonra kadın kucağımdaki köpeği aldı. "Ben tüm herşeyine baktıracağım. Siz lütfen burada bekleyin ve köpeğiniz için isim düşünün. Çünkü ona birazdan kimlik çıkartacağız" diyip yanımızdan uzaklaştı.

Annemle beraber kadının gösterdiği koltuklara oturduk. Annem bana dönüp "aklında bi isim var mı bitenem?" Kafamı olumsuz anlamda sallayıp "hayır yok" dedim.

Sonra aklıma gelen şeyle heycanla anneme dönüp "Arder" diye bağırdım. Annem anlamayarak bana baktı ve "şşt kızım ne bağırıyon öyle arder ne ya?" diye sordu.

"Köpeğin ismi işte anne Arder. Bence gayet güzel" annem "heee tamam şimdi anladım. Gayet güzel isim bence köpek için" dedi memnun bi ifadeyle.