Zoraki Sevgilim (TAMAMLANDI)

Bölüm-33

Sude'nin dediğiyle dona kalmış bi ona bi anneme bakıyordum. Bu bakışma yaklaşık 10 saniye sürdü. Sonra Sude birden kahkaha atmaya başladı. Çatık kaşlarla ona baktım. Gülmesine ara verip "cinler girmedi mi odana onlardan bahsediyorum" dedi.

Ne? Bu kız ciddi miydi? Ben bunun için mi korkmuştum? Sudeye göz devirip yemeğime devam ettim

Kapı çalma sesi gelince anlamsız gözlerle anneme baktım ilk. Kimdi bu, bu saatte geliyodu? Annem aç anlamında işaret verdiğinde kapıyı açtım.

Gördüğüm kişi gözlerimi pörtletmeme neden oldu. Şaşkınlıkla gelen kişiye bakarken annem içeriden "kim geldi kızım?" Diye bağırdı.

Göz devirip "knkan" dedim. 2 saniye sonra annem kapıda bitti. Arın'ı içeri sokup "oğlum niye öyle duruyosun kapıda. Gel birlikte kahvaltı yapalım. Açsın değil mi?" Bu sırada mutfağa girmiş masaya oturtturmuştu. Sude'ye baktığımda Arın'a kocaman olmuş gözlerle baktığını gördüm.

Annem benim yerime oturttuğunda kaşlarımı çatarak "hey orası benim yerim."

"Aman kızım misafir o, senden önce gelir her zaman geç sende yanına çok mu zor söylenip duruyosun."

"Anne beni at gitsin al onu evlatlık yerine"

"Var mı lan öyle bi şansımız?" Anneme ne diyün aminyüm bakışı atmaya başladım.

"Hadi kızım Arın'a çatal, tabak, bardak bir şeyler getir geç kalıcaksınız."

"Emredersiniz" diyip göz devirdim ve annemin dediklerini getirdim, Arın'ın önüne sert bi şekilde koydum. Hala gülüyodu bu ya.

Arın beyciğimiz sonunda doyduğunda masadan şükür çekerek kalktım. Kapıda ayakkabılarımı giyerken annemin dediğiyle şoka girdim "bu Deren sana emanet abuk sabuk hareketler yapmasın" Arın gülüp bana baktı "emanetin emanetimdir Nursena Hanım" dedi.

Bende çatık kaşlarımla "nasıl benim hakkımda mal gibi konuşmak güzel mi? Güzelse devam edebilirsiniz" dedim ve arkamı dönüp ilerlemeye başladım.

Sinir olmuştum ama. Omzumun üzerinde bi kol hissedince kolun sahibine baktım.

Gülerek bana bakıyordu "kızmışa benziyorsun?"

"Knkanla niye sohbetini böldün?"

"Emanetimi yalnız barakmamak için."

"Hııı" diyip gözlerimi devirdim ve kollarımı göğüslerimde birleştirdim. Arın'ın gülme sesi kulaklarımı doldurunca umursamadım.

Arın'ın arabasının yanında Arın durup kapımı açtı. Oha bir dakika Arın ilk defa centilmenlik yapıyordu.

Şaşkınlıkla ona bakmaya devam ettim "binicek misin artık?" Onaylayıp bindim, o da kapımı kapatıp yerine geçti.

Hala şaşkındım. Arın gazı köklediğinde bir bana bin yola bakmaya başladı "ne öyle bakıyosun kızım?"

"Şaşırdım"

"Neye"

"Kapımı açmana. Senin gibi ayının nasıl söyle bir şey yaptı hayretler içindeyim. Resmen ayının içinden centilmen bi adam çıktı ya" dedim şaşkınlık belirten sesimle.

Gülüp "1. si senin kapın değil, o kapı benim kapım. 2. side bu kadar şaşıracağını bilsem yapmazdım"  gözlerimi devirmekle yetindim.

Geri kalan yolculuğumuz sessiz geçmişti. Okulun bahçesine girdiğimizde Arın havalı bi şekilde arabayı park etti. Beraber arabadan inip yürümeye başladık.