My Bad Boy

75.

Pov. Kim

Siedziałam w kuchni i przygotowywałam kolację dla mnie i Kay'a, kiedy do pomieszczenia wpadła Vivian. Była cała rozmazana i wciąż płakała.

-Vivian! -przeraziłam się- Te łzy to łzy radości czy smutku?

-Szczerze to jedno i drugie...-mruknęła obcierając policzki tylko po to by za chwilę znów były mokre.

-Opowiesz mi wszystko dobrze?-zapytałam i usadowiłam ją na kanapie w ogromnym salonie.

-Od czego mam zacząć?- zaśmiała się gorzko

-Może od tej lepszej wiadomości... będzie lepiej...

-No...-uśmiechnęła się. Wyglądała jakby się zapeszyła-...Liam mi się oświadczył...- Vivian obchodziła swoje 18 urodziny miesiąc temu, więc to bardzo możliwe. Dziewczyna podniosła w górę rękę i pokazała mi pierścionek z okrągłym diamencikiem.

-JEZU VIV! TO CUDOWNIE! TAK SIĘ CIESZĘ!!!- darłam się na całe gardło

-Tak ja też, ale ślubu raczej nie będzie...-znów się rozpłakała 

-Co?- byłam zdezorientowana- Dlaczego?

-Kim...Kim...-złapała w pięści moją koszulkę-...Ja muszę mu to powiedzieć...-łkała

-Ale co?

-Muszę...

-Co?

-Muszę... ale nie wiem jak zareaguje....pewnie ze mną zerwie...-zaczynałam mieć poważne obawy

-Ale co Vivian!?-złapałam ją za ramiona i zaczęłam trząść.

-Jestem w...-O NIE!-...jestem w ciąży!

-ŻE CO?!- usłyszałam głos Liama. O Boże! Zapomniałam że przyszedł do Kay'a.

-Liam?!- moja przyjaciółka zerwała się na równe nogi.

Chłopak zbiegł niczym ptak po schodach i po chwili stał już przed swoją dziewczyną. Kay też zszedł tyle że powoli. 

-Że w czym jesteś?!-zapytał 

-Ja...-znów zaczęła płakać-...jestem w... w ciąży...

-I CZEGO RYCZYSZ IDIOTKO?! BOŻE!!! BĘDĘ OJCEM!!! TAK! TAK! TAK! TAK!- Liam wskoczył na kanapę i zaczął skakać. Wszyscy patrzyliśmy na niego w szoku, ale najbardziej Viv. -Jutro bierzemy ślub!- Liam zeskoczył z kanapy i podniósł Vivian w stylu panny młodej.

-C-co?-zapytała zszokowana dziewczyna

-JUTRO BIERZEMY ŚLUB! GŁUCHA JESTEŚ!?-powtórzył-Chcę żeby mój synek wychowywał się w pełnej rodzinie!

-Skąd pewność że syn?

-Nie ma innej opcji!- Liam odłożył dziewczynę na ziemię, a sam znów zaczął hasać po całym salonie. W pewnej chwili zderzył się czołowo z moim chłopakiem. Wystraszyłam się, ponieważ Kay stracił równowagę i gdyby nie komoda, której się złapał leżałby już na ziemi.

-Masz szczęście że tutaj była ta szafka!-prychnął

-Wybacz stary! Wybacz...-powiedział pomagając mu się podnieść. - Chodź kochanie! Musimy ci kupić jakieś ubrania ciążowe, śpioszki, kołyskę, butelki... DUŻO TEGO!!!- złapał swoją dziewczynę za rękę i zaczął ciągnąć w stronę drzwi. 

-Nie za wcześnie?-szepnęłam do mojej przyjaciółki. 

-Spróbuję mu to wytłumaczyć!- zaśmiała się. 

I wyszli. Wciąż do mnie nie docierała wiadomość jaką przed chwilą otrzymałam. W życiu Vivian sporo się teraz zmieni. Dobrze że ja na razie nie planuję dzieci czy ślubu. 

Choć nie obraziłabym się gdyby mój chłopak mi się oświadczył. Wręcz przeciwnie, zgodziłabym się i była najszczęśliwszą dziewczyną na świecie.

Ale rozumiem go. Ma dopiero 20 lat, niedawno wyszedł ze szpitala. To by było trochę za wcześnie dla niego.