ဒီေန႔က ဘတ္ဟြၽန္း ေစာင့္ေမ်ွာ္ေနတဲ့ ပိတ္ရက္ေလး ။
ေမေမက ႐ွပ္အက်ႌအျဖဴလက္႐ွည္ကို က်က်နန လာ
ဝတ္ေပးေနထဲက ဘတ္ဟြၽန္း စိတ္ညစ္ေနၿပီ ။ ဒီေန႔မွ
တူေလးရဲ ့ေမြးေန႔ျဖစ္ေနေတာ့ ဒီေမြးေန႔ပြဲကို အတူ
သြားဖို႔ ေမေမက ျပင္ဆင္ေပးေနတယ္ ။ သိပ္ၿပီး ဝတ္
ေလ့ဝတ္ထမ႐ွိတဲ့ ႐ွပ္အက်ႌလက္႐ွည္ကို မေခါက္တင္
ထားရေတာ့ ဘတ္ဟြၽန္း ေနရလဲခက္ေနေသးသည္။
" ပြဲက ဘယ္ခ်ိန္ထိ လုပ္မွာလဲ ေမေမ သားသြားစရာ
လဲ႐ွိပါေသးတယ္ဆို ေနာက္က်ေတာ့မွာ ေမေမရ "
" ဒီေန႔ေလးေတာ့ မသြားပါနဲ႔ေတာ့ ကိုယ့္တူေလးေမြး
ေန႔ပဲ သြားသင့္တယ္ေလ သားငယ္ေလးရဲ႕ "
ဘတ္ဟြၽန္းရဲ႕ေမေမကလဲ သူ႔ရဲ႕တဦးတည္းေသာ
သားငယ္ေလးကို ေခ်ာ့ေမာ့ေျပာယူေနတယ္ ။ ပုပ္သိုး
သိုး မ်က္ႏွာေလးက အလိုမက်ျဖစ္သြားမွန္း သ္ိေပမဲ့
ဒီလိုပြဲမ်ိဳးမွ မသြားရင္လဲ မေကာင္းတတ္ဘူးေလ ။ ဒီ
တူေလးကို ခ်စ္လွပါခ်ည္ရဲ႕ဆိုၿပီး ေမြးေန႔ပြဲေလးက်
ေတာ့ မသြားခ်င္လို႔ မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ေနတယ္တဲ့လား။
" လာ သားငယ္ စူပုပ္ေကာက္ခ်ိတ္မေနနဲ႔ ေအာက္မွာ
မင္းေဖေဖက ေစာင့္ေနတာ "
သားေတာ္ေမာင္ အေကာက္ကေလးရဲ႕လက္ကိုတြဲေခၚ
ၿပီး ေအာက္ထပ္ကို ေခၚဆင္းလာခဲ့ရသည္ ။ နာရီဝက္
ၾကာေအာင္ ကားနဲ႔သြားၿပီးမွ ေမြးေန႔ပြဲကို ေရာက္တယ္
သားေတာ္ေမာင္ကေတာ့ နာရီတၾကည့္ၾကည့္နဲ႔ေျခလွမ္း
ေတြက တံု႔ေႏွးတံု႔ေႏွးလဲ လိုက္ပါလာတယ္ ။
" ကေလးကိုလဲ သြားခ်ီလိုက္ဦးေလ ေနရာမွာပဲ ထိုင္
မေနနဲ႔ သားငယ္ ဒီလိုႀကီးမ်က္ႏွာထားမလုပ္စမ္းနဲ႔ "
ဒီပြဲမွာ ဘာမွမဟုတ္ဘဲ ထိုင္ေနရတာ ၁၀ နာရီေတာင္
ထိုးေတာ့မယ္ ။ ဘတ္ဟြၽန္းမွာ လက္က နာရီကို တ
ၾကည့္ၾကည့္ေလးနဲ႔ လက္သီးဆုပ္က ေပါင္ကို တဆတ္
ဆတ္ထုၿပီး ထိုင္မရ ထမရ ျဖစ္ေနတယ္ ။ ဆယ္နာရီ
ခြဲေလာက္က်ေတာ့ လံုးဝၿငိမ္ၿငိမ္ေလး သူ ထိုင္မေန
ႏိုင္ေတာ့ဘူး ။ တပါတ္မွာ ဒီတေန႔ေလးပဲ သူနဲ႔ ေတြ႔ရ
တာကို ဒီလိုလက္လြတ္ခံလိုက္လို႔ေတာ့ ဘယ္ျဖစ္မလဲ။
