အဲ့ဒီ အခ်ိန္ခဏေလးအတြင္း ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ အရာ
အားလံုးက အေႏွးျပကြက္တခုလို သူ႔ေျခလွမ္းေတြက
ကြၽန္ေတာ္႐ွိရာဆီ တေျဖးေျဖးခ်င္း လွမ္းလာေနတယ္။
ကြၽန္ေတာ္ ထြက္ေျပးလာခဲ့မိတယ္ ။ ဘာေတြလုပ္မိ
မွန္း မသိေတာ့ေအာင္ကြၽန္ေတာ္ ေျပးထြက္လာမိတယ္၊
တကၠစီကို ဘယ္ခ်ိန္ကလွမ္းတားလိုက္မိမွန္းမသိ ၊ဘယ္
လိုလုပ္ တကၠစီေပၚကို ေရာက္ေနမွန္းမသိေအာင္ ကြၽန္
ေတာ္ အတြက္ အျဖစ္ပ်က္ေတြက ျမန္ဆန္လြန္းခဲ့တယ္၊
နိမ့္ခ်ည္ျမင့္ခ်ည္ျဖစ္ေနကာ ေမာဟိုက္ေနတဲ့ ရင္ဘတ္ ၊
လက္သီးေတြကို တင္းတင္းဆုပ္ထားမိလိုက္တယ္ ။
ျပည့္လ်ွံလာတဲ့ မ်က္ရည္ေတြေၾကာင့္ ခံုကို မွီခ်လာ
ကာ မ်က္လံုးအစံုက္ုိ ပိတ္ပစ္လိုက္ေတာ့ ပူေႏြးေႏြး
မ်က္ရည္ေတြကို ခံစားလိုက္ရတယ္ ။
ထြက္ေျပးလာခဲ့တာ ။ ဟုတ္တယ္ ကြၽန္ေတာ္ သူ႔ဆီက
ေနာက္ထပ္တႀကိမ္ ေဝးေဝးကို ထြက္ေျပးလာခဲ့မိတာ။
ဘာလို႔လဲ ။ ကြၽန္ေတာ္ အဆင္ေျပေနေတာ့မဲ့ အခ်ိန္မွ၊
သိခဲ့လား ။ ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ ဘယ္ေလာက္ခက္ခဲခဲ့
သလဲဆိုတာကို ။
အဲ့ဒီေက်ာင္းယူနီေဖာင္းနဲ႔ ေက်ာင္းသားေတြကို ျမင္တိုင္း၊
ဂစ္တာတီးေနတဲ့ လူေတြကိုျမင္တိုင္း ၊ ကြၽန္ေတာ့္စားပြဲ
အံဆြဲထဲက ထီးအနက္ေလးကိုျမင္တိုင္း ၊ ကြၽန္ေတာ္ အ
ေဝးဆံုးကို ဘယ္ေလာက္အထိ ေျပးထြက္ခဲ့ရသလဲ ။
ယုတ္စြအဆံုး နားေထာင္မိတဲ့ သီခ်င္းေတြမွာေတာင္
သူ ႐ွိေနတာ ။ ဒီဒဏ္ရာေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားအထိ
နက္ခဲ့တာ ။ ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ မလြယ္ခဲ့ဘူး ။
ေက်းဇူးျပဳၿပီး ေဝးေဝးကိုသြားေပးပါ ။ ဒီေန႔ ျမင္ခဲ့တာကို
ကြၽန္ေတာ္က မျမင္ခ်င္ေယာင္ဟန္ေဆာင္ေပးမွာမို႔ ။
ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ အေဝးဆံုးကို ထြက္သြားေပးစမ္းပါ ။
ထိုးရပ္သြားတဲ့ တကၠစီေပၚကေန ေလးကန္တဲ့ေျခလွမ္း
ေတြနဲ႔ သူ အိမ္ကို လမ္းေလ်ွာက္လာခဲ့တယ္ ။ အသက္
မပါတဲ့ မ်က္ဝန္းေတြက မ်က္ရည္ေတြ စီးက်ေနတယ္။
ကြၽန္ေတာ္ ေၾကာက္တယ္ ခ်န္းေယာလ္။ ကြၽန္ေတာ္ေလ
ခ်န္းေယာလ္ကို မေမ့ပစ္ႏိုင္မွာ အရမ္းေၾကာက္တယ္။
ဒီႏွလံုးသားက ေနာက္ထပ္တႀကိမ္ စုတ္ျပတ္သြားဖို႔ ထပ္
ၿပီး ခံႏိုင္ရည္မ႐ွိေတာ့ဘူး ။
