ဘတ္ဟြၽန္းအတြက္ သတိတရျဖစ္စရာေတြကို ျပန္ျမင္
ေတြ႔မိတဲ့အခါ တုန္လႈပ္မိတယ္ ။ ဘတ္စ္ကားေပၚ အဲ့
ဒီေက်ာင္းယူနီေဖာင္းနဲ႔ ေက်ာင္းသားေလးေတြ အုပ္စု
လိုက္ တက္လာခဲ့ၾကရင္ ဘတ္ဟြၽန္း မသိမသာ စိတ္
လႈပ္႐ွားလာၿပီး ႏူတ္ခမ္းေတြကို ဖိႀကိတ္ထားမိတယ္ ။
အၾကည့္ေတြ လႊဲပစ္ကာ အာရံုလႊဲေျပာင္းပစ္ကာ သီခ်င္း
သံကို က်ယ္ပစ္လိုက္တတ္တယ္ ။
ျပန္မသြားခ်င္ေတာ့တဲ့ အတိတ္ေတြထဲကေန သူ႔ကိုယ္
သူ မနည္းဆြဲထုတ္လာခဲ့ရတာ ပင္ပန္းၿပီး ေျခကုန္လက္
ပန္းက်ေနၿပီ ။ နည္းနည္းေလးျဖစ္ျဖစ္ေအာင္ သတိရ
တာမ်ိဳး မျဖစ္ခ်င္ေတာ့ဘူး ။ ဒီ ႏွစ္,ႏွစ္အတြင္းမွာ ပံုမွန္
ျပန္ျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားခဲ့ရတာ အားအင္ေတြကုန္ဆံုး
ေနၿပီ ။ အိမ္မက္တခုလို ေနာက္တေန႔မိုးလင္းရင္ အား
လံုးကို သူ႔မွတ္ဥာဏ္ထဲကေန ထုတ္ပစ္ႏိုင္ရင္ သိပ္
ေကာင္းမယ္ ။ ဒါမွမဟုတ္ ကိုယ့္ဘဝထဲ သူမပါဝင္ေသး
တဲ့ အခ်ိန္ေတြကိုျပန္သြားၿပီး ေျပာင္းလဲပစ္လိုက္ခ်င္မိ
တယ္ ။ ဒါဆို ကြၽန္ေတာ္ မနာက်င္ရေတာ့ဘူးေပါ့ ။
သူကလြဲလို႔ ဘာမွမသိျဖစ္ခဲ့ရေလာက္တဲ့အထိ အဲ့ဒီအ
ခ်ိန္က ကြၽန္ေတာ္ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ အ႐ူးထခဲ့သလဲ၊
ဘတ္ဟြၽန္းက ကားမွတ္တိုင္ကေန အိမ္အထိ ထီးေလး
ေဆာင္းၿပီး မလႈပ္မယွက္ေျခလွမ္းေတြနဲ႔ တံု႔ေႏွးတံု႔ေႏွး
လမ္းေလ်ွာက္ေန၏ ။ တဖြဲ႔ဖြဲ႔မိုးစက္ေတြက ထီးေပၚ
တေပါက္ေပါက္ ထိစင္ေနသံေတြက က်ယ္က်ယ္ေလာင္
ေလာင္ ထြက္ေပၚေနခဲ့သည္ ။ ထီးလက္ကိုင္ကို တင္း
တင္းၾကပ္ၾကပ္ဆုပ္ကိုင္လိုက္ကာ ဟင္းခနဲ သက္ျပင္း
ေမာတခ်က္ ေလးေလးပင္ပင္ခ်လိုက္ကာ သူ႔ေျခလွမ္း
ေတြကို သြက္သြက္လက္လက္ လွမ္းလိုက္ေတာ့၏ ။
" ကိုကို ျပန္လာၿပီ ေယး! ေဒၚေဒၚေမေမ ကိုကို ျပန္
ေရာက္ၿပိီ မိုးေတြစိုလာတယ္ ဖ်ားေတာ့မယ္ "
ဘတ္ဟြၽန္းရဲ႕တူေလး သံုးႏွစ္သားအေကာင္ေပါက္ေလး
က စကား သိပ္တတ္လြန္းတယ္ ။ တႏွစ္သားတုန္းက
ေတာ့ ဖက္တီးပုပ္ကေလးလို ျဖဴျဖဴေဖြးေဖြး ဝတုတ္
ေကာင္ေလးက အခုမ်ားေတာ့ အရြယ္ကေလးေရာက္
တာနဲ႔ ပိန္ပါးသြားၿပီး သူ႔ေဖေဖလို ပါးခ်ိဳင့္တဖက္ကထင္း
႐ွင္းေနတာပဲ ။ အရင္ကဆို ဒီအေကာင္ေပါက္ေလး
ပါးခ်ိဳင့္ေပၚေအာင္မ်ား ရယ္လိုက္ရင္ ဘတ္ဟြၽန္း မ်က္
ရည္ စ,ဝဲေတာ့တာပဲ ။
