အဲ့ဒီေန႔က ဂ်ံဳအင္ ၊ ႐ွီးေယာင္းတို႔နဲ႔တူတူ အတန္းခ်ိန္
လစ္ၾကၿပီး ဆိုင္တဆိုင္မွာ ခ်ိန္းၿပီး ေတြ႔ျဖစ္ၾကတယ္။
ေက်ာင္းယူနီေဖာင္းေတြနဲ႔ အတန္းလစ္ၾကလာတဲ့ ကြၽန္
ေတာ္တို႔အဖြဲ႔က ဆံုၾကၿပီဆိုတာနဲ႔ ဟာသေတြပဲ ေျပာၾက
ၿပီး ရယ္ေနျဖစ္တာကမ်ားတယ္ ။ အဲ့ဒီေန႔က စကားမ
စပ္ဘဲ ႐ွီးေယာင္းက သူ႔အေၾကာင္း ကြၽန္ေတာ့္ကို ေမး
ၿပီး အေျခအေနတိုးတက္ရဲ႕လားလို႔ စေနာက္လာေသး
တယ္ ။
" မင္းကလဲ ဖြင့္ေျပာဖုိ႔ကို ဒီေလာက္ထိခက္ေနလား ။
ျမန္ျမန္ေလးဖြင့္ေျပာေတာ့ေလ အခ်ိန္ဆြဲေနတာပဲ "
႐ွီးေယာင္းက ဒီလိုေျပာေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ ရယ္ေနရံုသာ
တတ္ႏိုင္ခဲ့တယ္ ။ တကယ္ေတာ့ တြန္႔ဆုတ္ေနမိတဲ့
ကိုယ့္ကိုကိုယ္သာ အသိဆံုးပဲ ။ ဘတ္ဟြၽန္းနီကလဲ ကိုယ့္ကို သေဘာက်ေနတာကို သိေနပါလ်က္နဲ႔ ဖြင့္ေျပာ
ဖို႔ကို မဝံ့မရဲျဖစ္ေနရသည္ ။တကယ္ေတာ့ မဖြင့္ေျပာ
ခင္ ဘတ္ဟြၽန္းနီနဲ႔ ရင္းႏွီးခ်င္ခဲ့တာ ။ ဒါေပမဲ့ ဘတ္
ဟြၽန္းနီေ႐ွ႕ကိုေရာက္သြားရင္ စိတ္ေတြလႈပ္႐ွားၿပီး
ကိုယ့္အေနအထားကို ျပန္ထိန္းေနရတာနဲ႔ပဲ ရင္းႏွီးဖို႔
ထက္ အေဝးကိုတြန္းပို႔ေနမိသလိုပဲ ။
" ေဟ့ေကာင္ ရယ္ပဲရယ္မေနနဲ႔ ဖြင့္ေျပာလိုက္ေတာ့ ၊
ရင္းႏွီးေအာင္ အရင္လုပ္ခ်င္လဲလုပ္ေတာ့ "
" ေအးပါကြာ မင္းတို႔ကလဲ ၊ ငါလဲ ႀကိဳးစားေနပါတယ္"
ဒီလိုနဲ႔ပဲ ကြၽန္ေတာ္တို႔အဖြဲ႔ စကားလမ္းေၾကာင္းက အ
သစ္ဝယ္ၾကမဲ့ ဂစ္တာေတြအေၾကာင္း ေရာက္သြားလိုက္၊
ဟိုေရာက္ ဒီေရာက္နဲ႔ပဲ ဟိုဟိုဒီဒီေျပာၿပီး ထံုးစံအတိုင္း
ရယ္ရယ္ေမာေမာ ျပန္ျဖစ္သြားတယ္ ။သံုးေယာက္သား
က သီးသန္႔ကမၻာျဖစ္ေနၾကၿပီး ဆိုင္ထဲကိုေတာင္ သတိ
ျပဳၿပီး ၾကည့္မေနျဖစ္ေတာ့ဘူး ။
႐ုတ္တရတ္ႀကီး " ေဟ့ေကာင္ေတြ ေခြးေကာင္ ..."
ဆ္ုိတဲ့ ခပ္စူးစူးဆဲသံေၾကာင့္ အၾကည့္ေတြက ၿပိဳင္တူပဲ
အဲဒီအသံပိုင္႐ွင္႐ွိရာဆီ ေရာက္မိသြားၾကတယ္ ။ အဲ့ဒီ
အခ်ိန္မွာ ကြၽန္ေတာ့္မွာ အံ့လဲအံ့ၾသၿပီး အသံပိုင္႐ွင္
ေလးေၾကာင့္ ရယ္လဲရယ္မိသြားတယ္ ။ အသံပိုင္႐ွင္
ေလးကေတာ့ သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ကြယ္ထားၿပီး စားပြဲခံုေပၚ.ေခါင္းထိမတတ္ အသည္းအသန္ ငံု႔ထားကာ ၿငိမ္ၿငိမ္
ေလး ပုန္းေနေသးတယ္ ။
