ကမၻာႀကီးေျပာင္းလဲသြားရင္ေတာင္ ကိုယ္က မေျပာင္း
လဲႏိုင္ပါဘူးလ္ု႔ိ ကတိေပးႏိုင္ပါတယ္ ။
ဘယ္ေတာ့မွ မၿပီးဆံုးမဲ့ ပံုျပင္ေလးတပုဒ္ ျဖစ္လာႏိုင္ပါ
တယ္ ။ လွပၿပီးေတာက္ပတဲ့ ပံုျပင္ေလးအျဖစ္ ။
------------------
ညေနငါးနာရီေလာက္ ဘတ္ဟြၽန္းရဲ႕အိမ္ေရွ႕မွာ ကား
ေလးက ထိုးရပ္ခဲ့သည္ ။ ႏွစ္ေယာက္သား ကားေပၚက
ဆင္းလာၾကေတာ့ ဘတ္ဟြၽန္းရဲ႕လက္ထဲမွာ အျဖဴ
ေရာင္ပန္းပြင့္ေသးေသးေလးေတြ ပြင့္ေနတဲ့ ပန္းအိုး
ေလးက႐ွိေနသည္ ။ လက္ႏွစ္ဖက္စလံုးနဲ႔ အေသအခ်ာ
ကိုင္ထားၿပီး မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မွာ အျပံဳးေလးနဲ႔အတူ
မတ္တပ္ေလးရပ္ေနေသးတယ္ ။ အိမ္ထဲကိုေတာင္ မ
ဝင္ခိုင္းေစခ်င္ေတာ့တဲ့အထိ ခ်န္းေယာလ္ ေလာဘႀကီး
မိသည္ ။
" ဒီပန္းပင္ေလးကို တကယ္စိုက္မလို႔လား ဘတ္ဟြၽန္းနီက "
" အင္း အခန္းထဲမွာ စိုက္ထားမယ္ေလ ကြၽန္ေတာ္
ပန္းပင္စိုက္တတ္ပါတယ္ေနာ္ အထင္မေသးပါနဲ႔ "
ခ်န္းေယာလ္က ခပ္တိုးတိုးရယ္လို႔ ဘတ္ဟြၽန္းရဲ႕လက္
ထဲက ပန္းပြင့္ျဖဴျဖဴေသးေသးေလးေတြကို လက္နဲ႔ အ
သာထိေတြ႔လိုက္တယ္ ။ ဒီပန္းပင္ေလးက ဘတ္ဟြၽန္းနီ
ရဲ႕ရဲ႕လက္ထဲမွာ လွလွပပႀကီးထြားလာမွာပါ ။
" ဝင္ေတာ့ေလ ကိုယ္ အိမ္ေရာက္ရင္ စာပို႔လိုက္မယ္ ။
နားလိုုက္ဦး တေန႔ကုန္ေလ်ွာက္သြားထားတာ "
" အင္း ဝင္ေတာ့မယ္ေနာ္ ဂ႐ုစိုက္ျပန္ခ်န္းေယာလ္ "
အနားတိုးကပ္လို႔ နဖူးေပၚ အနမ္းဖြဖြေပးေတာ့ မ်က္လံုး
ေလးေတြ စံုမွိတ္ကာႏူတ္ခမ္းေတြက ျပံဳးရိပ္သန္းေလ၏၊
"ဝင္ေတာ့ေနာ္"
ပန္းအိုးေလးကို ေသခ်ာပိုက္ေပြ႔ၿပီး အိမ္ထဲဝင္သြားတဲ့
ဘတ္ဟြၽန္းကို ျမင္ကြင္းထဲက ေပ်ာက္ကြယ္သြားတဲ့အ
ထိ ၾကည့္ၿပီးမွ ခ်န္းေယာလ္ ကားေပၚတက္လိုက္တယ္၊
သူ႔ဖုန္းမ်က္ႏွာျပင္ေပၚက ဘတ္ဟြၽန္းနီရဲ႕ အျပံဳးေလးက
ေတာက္ေတာက္ပပနဲ႔မို႔ ခ်န္းေယာလ္ လိုက္ပါျပံဳးမိ၏ ။
