Chapter 1.1 (Zawgyi)

31.7K 1.2K 99
                                    


"ဥကၠ႒လီ ေလယာဥ္ထြက္ခြာဖို႔ အဆင္သင့္ျဖစ္ပါၿပီ။ အခ်ိန္မေ႐ြး ေလယာဥ္ေပၚတက္လို႔ရပါၿပီ"

ငိုက္မ်ဥ္းေနေသာ လီေရွာ႔ သည္ မ်က္လံုးမ်ား ဖြင့္လိုက္ရင္း ေလယာဥ္ဧည့္ခန္းရွိ အေစာင့္ေကာင္ေလးကို ေခါင္းၿငိမ့္ကာၿပံဳးျပလိုက္သည္။

"ေက်းဇူးပါပဲ"

သူသည္ ဖုန္းကိုထုတ္ယူလိုက္ရင္းမွ မ်က္လံုးမ်ားက သူ႔ရဲ႕ဖုန္းမွ နိုတီဖီေကးရွင္းမ်ားကို ေစ့ေစ့စပ္စပ္ၾကည့္ရႈေနသည္။ messageေတြ အကုန္လံုးက အလုပ္ကအေၾကာင္းရာေတြသာျဖစ္ၿပီး သူျမင္ခ်င္ေသာ နာမည္နဲ႔စာဟူ၍တစ္ခုမွမရွိေခ်။

သူသည္ လက္ဆြဲအိတ္ကို မ,ယူလိုက္ကာ အေပၚအက်ၤီကိုျဖင့္ လက္ေပၚမွာ လႊားလိုက္သည္။သူ႔ရဲ႕ ေျခတံရွည္မ်ားျဖင့္ ခပ္ေအးေအးပင္ ထြက္ခြာရာဂိတ္ဆီသို႔ ေလ်ာက္လာခဲ့ပါ၏။ ေအာက္ကိုငံု႔ၾကည့္ေနရင္းမွ သူသည္ တစ္စံုတစ္ေယာက္ထံ စာပို႔လိုက္သည္။

"ခ်န္းရႈိ႕ ..မင္းအလုပ္မွာလား"

"အင္း အစ္ကိုလီ။ အစ္ကိုခုထိေလယာဥ္ေပၚမေရာက္ေသးဘူးလား"

"သြားေနတုန္းပဲ။ မင္းဘာေတြလုပ္ေနလဲ"

"ရီပို႔စ္ေတြအတြက္ ျပင္ဆင္ေနတာ"

"ခဏေနရင္ ေလယာဥ္ထြက္ေတာ့မွာ။ ဆယ္နာရီေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ထိ ကိုယ္ဖုန္းသံုးလို႔ရမွာ မဟုတ္ဘူး။ မင္းကိုယ့္ကိုလြမ္းေနမွာလား?"

သူသည္ တစ္ဖက္လူက အေနရခက္ေနတဲ့အမူအယာေလးနဲ႔ ရွက္ေသြးေတာင္ျဖာေနမယ့္အေၾကာင္းကိုေတြးမိသြားေတာ့ မေနနိုင္စြာပင္ ၿပံဳးမိသြားရသည္။

တစ္ခဏေလာက္ၾကာေတာ့မွ စာတစ္ေစာင္ဝင္လာသည္။

"လြမ္းေနမွာပါ"

နွစ္ေယာက္သားၾကားတြင္ ဖုန္းျဖင့္ ျခားထားေသာ္လည္း လီေရွာ႔သည္ တစ္ဖက္လူက ဒီစာရိုက္ေနခ်ိန္မွာ ရွက္႐ြံ႕ေသာအမူအယာေလးနဲ႔ သတိထားကာ ဂရုတစိုက္ျပဳမူေနမွာကို ျမင္ေယာင္ၾကည့္လို႔ရေနသည္။သူသည္ ေပ်ာ္႐ႊင္ေနေသာ စိတ္အခံနွင့္ပင္ ေလယာဥ္ေပၚတက္ကာ စကားအနည္းငယ္ေျပာၿပီးတဲ့ေနာက္ ဖုန္းပိတ္လိုက္ေတာ့သည္။

လျင်သူစားစတမ်း(ဘာသာပြန်){WTA}[Completed]Where stories live. Discover now