Gözümden yaş gelmişti. Artık ağlamak istemesem de engel olamıyordum. Her defasında ağlıyordum... Maki h. Haru nun yanındaydı. Klo-chan Aki-chan ve Hana ise Haru nun başındaki kalabalığı dağıtmaya çalışıyordu. Nalu-chan ise bana sarılıyordu. Ama ben yalnızca dikiliyor ve ağlıyordum. Gözlerim Haru ya kilitlenmişti. Tıpkı Klo-chan anlattığı gibiydi. Haru tam baygın değildi ama kendinde olduğu da söylenemezdi. Kesik kesik ve güçlükle nefes alıp veriyordu. Terliyordu ve kolundaki damarlar belirginleşmişti. Evet Klo-chan ın o gün anlattıklarının aynısıydı. Maki-sensei telefonunu çıkardı ve ambulansı aradı. Haru nun başındaki kalabalık biraz olsun dağılmıştı. Klo-chan a baktım. Endişeli görünüyordu. Onu ilk defa böyle görmüştüm. O sırada Nalu-chan beni sarstı, ona döndüm. Bir şeyler söylüyordu. Ağlamıyordu ama gözleri dolmuş ve sesi titriyordu.
-Endişelenme Minako-chan. Haru ölümü atlattı bunu da atlacak eminim. Onu...onu kaybetmeyeceksin. O hep seninle olacak. Hem Maki-sensei onun yanınsa ve bizde... O sırada ambulansın sesi duyuldu. Ve gittikçe artıyordu. Ambulans okulun bahçesine girdiğinde Klo-chan ve Hana herkesi bir sınıfa kapatmıştı. O anda okulda bir hareketlilik başladı. Ve Haru ambulansa bindirilerek götürüldü.
----Hastanede Yazar-chan---
Hastanede gergin bir hava vardı. Maki Hemşire Lina ile konuşuyordu.
-Eminsiniz değil mi?
-Evet. Sadece küçük bir nöbet. Siz gidebilirsiniz. Haru benim hastamdı onunla ilgileneceğim. (H. Lina)
-Ama onlar8 burada tek b8rakmak...
-Emdişelenmeyin. O çocukları tanıyorum. Hem haberi onlara vereceğim.
-Peki ama bir şey olursa lütfen haber verin.
Hemşire Lina tamam anlamında başını salladı. Maki hastaneden ayrıldığında Hemşire Lina da endişeyle bekleyen topluluğa yanaştı. Ve Minako ya baktı. Gözleri kıpkırmızı idi ve çok yorgun görünüyordu. Bu nedenle Hana nın omzunda uyuya kalmıştı. Eğilip Minako nun gözlüklerini çıkardı ve Nalu ya uzattı. Sonra konuşmaya başladı.
-Biliyor musunuz hepiniz çok şanslısınız. Birbirinizi tanımışsınız ve ne olursa olsun her zaman berabersiniz.... Neyse konuya dönelim. Haru şuan da gayet iyi. Sadece küçük bir nöbet geçirmiş. Bunun nedeni de zehir tamamen vücudundan çıkması.
-Ama madem tamamen ç8ktı neden o zaman böyle oldu? (Hana)
- O konu karmaşık. Anlatsam da anlamazsınız. Ama endişelenmeyin artık bu olmayacak. Haru nun bu arkadaş grubunu terk etmek gibi bir niyeti yok. Uyandığında gidebilirsiniz. Ve bunları oradaki uyandığında söyleyin. (H. Lina)
O an herkes bir 'ohh' çekmişti. Ve yüzlerindeki gülümseme geri gelmişti...
---20 dk. Sonra Minako---
Gözlerimi açtım. Acıyorlardı bu nedenle ovalamaya başladım. Hareketlendiğim anda Klo-chan ve Hana bana baktılar. Bense etrafa bakındım.Tam karşımda Arata onun yanında Nalu ve en sonda Anata oturuyordu. Ama hepsi de uyuyordu. Nalu-chan başını Arata nın omzuna koymuştu ve gerçekten mutlu görünüyordu. Anata ise başını öne eğmiş uyuyordu. O sırada Klo-chan a denk geldim. Sadece gülümsedi. Klo-chan ın gülümsediği anlar yok denecek kadar azdır. Ve gülüyorsa gerçekten iyi bir şeyler vardır. Hana ya döndüm. Ve bana her şeyi anlattı. Konuşması bittiğinde ayağa kalktım gözlüklerime baktım. Nalu-chan dalardı ama uyuduğu için almadım. Direk içeriye yöneldim. Haru uyuyordu. Yatağın yanina sandalye çektim ve oturdum. Uyanmasını beklmeye başladım. 16 dakika boyunca... Ve sonunda uyandı. Yataktan doğrulduğu anda boynuna sarıldım ve çığlık attım. Çığlığımı duyunca odayı gören cama doluştuklarına eminim. Haru dan ayrıldığımda yüzüne baktım. Üzgün görünüyordu..
-Haru?
-Özür dilerim Minako...
-Daha ne kadar böyle devam edecek?... Yıllardır senden ayrıydım. Senden tek bir haber bile alamıyordum. (Gözlerim doldu ama devam ettim.) En sonunda seninle tekrardan birleştik. Ama her defasında önümüze bir engel cıktı. (Şimdi ağlıyordum gözlerimi sımsıkı kapadım ve sesimi biraz daha yükselttim) Seni buldum ve bir kez daha kaybetmek istemiyorum. Seni seviyorum anlamıyor musun?! Her gün sana bir şey olacak korkusu ile yaşamaktan bıktım. G9zyaşı dökmekten , üzülmekten sıkıldım. Sadece normal.bir hayat istiyorum mutlu olmak istiyorum. Yeter!.. Artık bunların olmasını istemiy-
Bir an durdum. Çünkü...çünkü Haru beni kollarımdan tutmuştu ve...ve öpüyordu hem de dudağımdan. Kıpkırmızı olmuştum. Şaşkımdım bunu gerçekten beklemiyordum. Haru benden ayrıldığında g9z yaşlarımı sildi ve konuşmaya başladı.
-Üzgünüm. Ama sana söz veriyorum. Seni bir daha üzmeyeceğim. Çünkü ağlamak sana yakışmıyor Minako...
Duraksadım. Gülümsedim ve devam ettim.
-Söz mü?
-Söz...
GOMENNE MİNNA... YARIN SINAVIM VAR BU NEDENLE BÖLÜM KIPKISA OLDU :( AMA TELAFİ EDECEĞİM. KLO-CHAN SADECE BEKLE ... :D
