PSYCHOPATH #5: Klaus De Leon | Hatred Shot

SIMULA

A/N: Take time to read the description before proceeding to the story, thanks.

SIMULA

"K-KUYA KLAUS..." My voice is getting weak as I keep on whispering his name.

The man keeps on following me, ilang beses ko nang tinawagan ang numero ni kuya Klaus ngunit hindi niya sinasagot.

Isang ring pa ang tumunog nang sagutin na niya ito kaya napuno ng pag-asa ang buong pagkatao ko.

"K-Kuya, someone is following me!" Wika ko.

I heard him laughed in disbelief, "Amber, please stop... I'm tired of your actin——" I instantly cut him off.

"No! I'm not acting, please believe me this time! Someone is following me and I don't know what I'm gonna d——"

"I'm hanging up." Pagkatapos ay naputol ang tawag.

Sunod kong pliit na tinatawag ang numero nila mommy at daddy ngunit parehong busy.

My only hope is denying me.

I keep on praying but nothing showed up to help me.

"Huwag ka ng tumakbo, sinasayang mo lang ang pagod mo.." Wika ng lalaki habang namutawi pa ang nakakabingi at nakakapangilabot na halakhak na nanggagaling sa kanyang bibig.

Nagsimulang tumulo ang aking luha lalo na nang mahablot niya ang aking buhok, sinubukan kong manlaban at tadyakan siya ngunit hindi ko kinaya ang kanyang lakas.

Inuntog niya ako sa puno na nakatanim sa isang liblib at madilim na lugar.

Hindi matigil ang aking luha kahit na anong pigil ko, wala akong magawa kung hindi ang pilit na manlaban kahit na naagaw ng kirot mula sa sugat sa ulo ko sa kirot mula na nanggagaling sa puso ko.

Ako lang.

Sarili ko lang ang mayroon ako sa mga oras na 'yon.

Walang handang tumulong, walang handang makinig mula sa mga malalakas na daing ng paghihirap ko.

Ipinikit ko ang aking mata habang pilit na tinitibayan ang aking loob.

"K-Klaus..." Mahinang bigkas ko sa kanyang pangalan.

"Sino ba ang siraulo na 'yan at kanina ka pa tawag-tawag sa pangalan niyan?" Tanong niya.

It's been exactly three days since he locked me up in this room.

He's rarely giving me enough food for me to survive a day, ang masaklap pa ay araw-araw akong nakakaranas ng impyerno sa tuwing pinipilit niya akong gawin ang hindi ko gusto.

Inilayo ko ang aking mukha nang akma niya na naman akong hahalikan, agad na dumapo ang kanyang palad sa aking pisnge.

"Ang arte mo! Kung makapag-inarte ka 'dyan akala mo naman birhen! Putangina, mamatay ka 'dyan sa gutom." Sigaw niya at pagkatapos ay pagalit na sinara ang pintuan.

Pinahid ko ang luhang tumulo mula sa aking mata.

Walang naghahanap sa akin, ni-hindi ko alam kung ilang araw na akong walang maayos na tulog nang dahil sa pauulit-ulit niyang pambababoy sa akin.