PSYCHOPATH #5: Klaus De Leon | Hatred Shot

CHAPTER 29

A/N: Not in mood to make sad scenes, sorry. :((

CHAPTER 29

TAON ang lumipas at wala akong nagawa kung hindi ang mabuhay sa katauhan ng kapatid ko.

Tiniis ko ang buhay gamit ang pekeng katauhan na binigay sa akin nila papa, nabuhay ako sa luho ngunit kahit isa sa mga gamit at karangyaan na napunta sa akin ay wala akong kinatuwa.

Nabuhay ako sa pekeng mundo at ang taong dahilan nito ay nasa ibang bansa at ligtas na ligtas.

Sa bawat taon ay wala akong ibang ramdam kung hindi galit at sama ng loob.

"Amber," Narinig ko ang boses ni papa. Hindi ako lumingon at nanatili ang postura na nakatalikod sa kanila.

"Amber," Isa pang tawag muli sa pangalan ngunit nagmatigas ako.

Hanggang sa tuluyan niyang hinablot ang aking balikat at pwersahang pinaharap.

"Ano 'yon?" Tanong ko.

"I called you multiple times now," aniya.

Mapakla akong natawa, "Hindi Amber ang pangalan ko." Tugon ko.

Pinagngitngit niya ang kanyang ngipin at lumingap sa paligid upang tignan kung may nakarinig sa amin. "Low down your voice, Christine!" Mahina ngunit galit na aniya.

Nginisian ko siya, "Wala na 'kong kinatatakutan." Tugon ko.

"Babalik na si Amber." Aniya.

Umangat ang kilay ko, "Mabuti, para naman makaalis na 'ko sa impyernong mundo niyo." Tugon ko at akmang aalis nang higitin niya ng mahigpit ang aking braso at pinaharap muli.

"Christine," Matigas ang kanyang tono nang bigkasin ang pangalan ko.

"Hindi mo na 'ko matatakot." Sagot ko.

"Better know your place, Christine." Aniya bago ako talikuran, naiwan ako sa hardin na nakatayo at pilit na kinakalma ang aking sarili.

Minabuti kong lumabas kahit sandali upang magpalamig ng ulo, kinalma ko ang sarili ko at pilit na winawaksi sa isip ko ang galit na nararamdaman ko.

"Amber," nabigla ako nang may tumawag sa pekeng pangalan ko.

Inilibot ko ang aking paningin at nakita ang isang lalaki na nakatayo sa tapat ng nakabukas na Van.

Pinakatitigan kong maigi ang bulto ng pamilyar na lalaki at napag-alamang si kuya Rem. Ang anak ni mama sa totoo niyang asawa.

Si kuya Rem lang ang tanging kakampi ko sa mga panahon na wala akong makapitan. Siya lang ang tumutulong sa akin at ang tanging taong nakakaalam ng totoo kong pagkatao at ang naging buhay ko sa puder ng mga Valerico.

"Kuya Rem," agad akong lumapit sa kanya at niyakap siya ng mahigpit.

Naramdaman ko ang paghalik niya sa aking noo, "I miss you, Chris." Aniya.

"Kuya Rem," pinigilan ko ang aking  luha na huwag bumuhos sa harapan niya. Ayoko makita niyang nahihirapan ako sa puder nila papa.

"Are you okay here?" Tanong niya sa akin.

Tumango ako, wala akong magagawa kung hindi ang magsinungaling sa totoong kalagayan ko.

"Mr. Cortez," Napalingon si kuya Rem sa lalaking tumawag sa kanya.