PSYCHOPATH #5: Klaus De Leon | Hatred Shot

CHAPTER 9

Hi, Tali_Dorothy!

I dedicate this chapter for you because I think you're having a bad day. Let's spread love and kindness in this world full of people with negative mindset. I hope you feel better soon so you won't have to bring others down.

Thank you, have a wonderful night! Love lots! :))

CHAPTER 9

"AMBER," Nang makalabas si ate Pilar ng kwartong kinalalagyan ko ay sunod namang pumasok si mayor.

"Can I come in?" Tanong niya.

Nakangiti akong usmagot, "Sige po." Tugon ko.

Pumasok siya at pagkatapos ay ni-lock ang pintuan. Lumakad siya papunta sa kinalalaguan ko at pagkatapos ay naupo sa aking tabi.

"What do you feel?" Tanong niya.

Ngumiti ako at umiling, "Naninibago pero ayos lang." Sagot ko.

Ngumiti rin siya at bahagyang ginulo ang aking buhok, "I have something for you," aniya.

Kumunot ang aking noo sa sinabi niya, "Ano 'yon?" Tanong ko.

Umangat ang kanyang kamay at tinanggal ang mahabang kwintas na nakasuot sa kanya.

May dalawang singsing na nandoon at talaga namang nakakamangha ang ganda.

"This is our wedding ring." Itanggal niya ang dalawang singsing na nagsilbing pendant ng kwintas na suot niya. Ni-hindi man lang halata na may suot pala siyang kwintas.

Kinuha niya ang kaliwang kamay ko at kinuha ang isang singsing na mas maliit.

"Because you're here now, I don't think I need to wear this as a pendant." Aniya at walang sabing pinasok ang singsing sa aking daliri.

Tinignan ko ang kanyang mukha na tila seryosong-seryoso talaga at walang bakas ng pagbibiro.

Gusto ko sanang itanong kung totoong kasal kami ngunit sa nakikita ko sa kanyang mata ay sinseridad.

"I know you have a doubt right now but I promised, I'll stay with you until you recover your memories." Wika niya.

Ngumiti ako sa kanya upang sabihing mali ang iniisip niya.

Alam ko sa sarili kong iba ang nararamdaman ko sa tuwing malapit siya sa akin, 'yun bang pakiramdam na may kakaiba sa bilis ng tibok ng pusi ko.

"Sorry," Nakatungong wika ko.

Inangat niya ang aking kamay at hinalikan ang likod ng aking palad.

"Why?" Tanong niya.

"Kase wala akong maalala, ni-hindi ko man lang maalala kahit isang panahon na mag-asawa tay——"

"Shh... You don't have to feel sorry because you can't remember me. It's my fault because I didn't protect you that time," tugon niya sa sinabi ko.

Hindi ko alam pero may nagtulak sa isip ko para kabigin siya at yakapin ng mahigpit.

Napasubsob ako sa kanyang dibdib habang nakayakap ang dalawang braso ko sa kanyang bewang.