Warning! This chapter may contain strong scenes that may not be suitable for very young readers. Please read at your own risk!
That moment she heard her mother died in her own hands.
All hope is blown by the wind and she accepted death.
She blamed herself. It's because of her, she couldn't find her.
Naalala niya bago mangyari iyon , ang ngiti nito. That warm smile she would never forget. Iyon na pala ang una at huli na masisilayan niya ito.
Kasalanan niya lahat.
Pumatak ang luha sa kanyang mata . Kasunod nito ang pagalingawngaw ng baril galing sa kanyang ama.
Napahawak siya sa tyan niya kung saan siya tinamaan ng bala.
Nanitili siyang nakatayo ilang segundo hanggang sa napaluhod na siya sa lupa.Nagsilabasan ang dugo
Sa nanlalabong mata, naaninag niya ang ama na tumakbo pa papunta sa kanya . Dinaluhan siya nito, animoy natauhan sa sariling nagawa.
Narinig niya ang pagtawag nito sa kanya at paghingi nito ng tawad.
"Papa" halos ibulong niya ang salitang iyon. Iyon na ang huli niyang naiusal bago siya tuluyang mawalan ng malay
***
Humagulhol ang ama, ngayon lang nahimasmasan sa sariling kabaliwan. Nawala na ang nanay nito at ngayon mawawala na din ang kaisa isang anak niya.
At ang pinakamasakit ang huling mga salita nito ay, papa..
He was sure he wanted to kill his daughter but the second it happened he regret it now.
He was just crying there holding her daughters' limp body on his arms. He can't say anything now.
What have he done?!
***
Just when Rayko was about to lose all the hope in the middle of the forest fire, it started to rain.
Napatingala siya. The moment the raindrops fell to his face, he felt a unexplainable fear like its' telling him, something went wrong.
Unti unting lumakas ang ulan, kasabay nito ang pagalingawngaw ng mga fire trucks sa paligid at kung hindi siya nagkakamali, tunog ng sirena ng kapulisan.
Nanatili siya sa ganoong posisyon, animoy unti unting nanunumbalik ang lakas dahil sa ulan ngunit nandoon padin ang kaba na hindi niya mapaliwanag.
"Apo ko" biglang usal ng amahin ni Sayvel. Siguro nahimasmasan din ito ng kaunti dahil sa ulan. Mas lalo siyang kinabahan
"Tara na po, kailangan na nating makaalis" pinasan niya ulit dahil sobrang nanghihina pa din ang katawan nito.
"Tol!"
gulat siyang napatingin sa direksyon kung saan nanggaling ang sigaw. Si Katty?
Inatake siya nito ng yakap , sa panghihina ay kamuntik niyang mabitawan si tatang.
"Sorry sorry tool" emosyonal nitong sabi. Pagod siyang ngumiti, tunay na masaya na nasa harap niya ulit ang kaibigan sa puntong ito. Hindi na nito napigilang humikbi nang makita ang hinang hina niyang ngiti at ang lapnos niyang katawan.
Mga ilang saglit kumalma na ito at umubo ubo pa saka biglang nagpalinga linga sa paligid "Si Sayvel tol?"
Napalunok siya ng laway.
"magkikita pa kami sa usapan naming tagpuan" he replied hoarsely
"bakit hindi kayo magkasama" halata ang kaba nito sa pagtatanong
hindi siya nakapagsalita
"Tol may mga pulis din kaming kasama , madami sila, sinama ng kuya mo, saka meron din kami mga kasamang fire truck"
