Zawgyi
ည....။
တကယ့္ကို တိတ္ဆိတ္ေနသည္။ တခါတရံ... အေကာင္ေတြရဲ႕ ျမည္တန္းသံနဲ႔ ျမက္ခင္းျပင္ကို ျဖတ္သန္းတိုက္ခတ္သြားတဲ့ ေလသံကို ၾကားေနရသည္။ လသည္ နက္ျပာရင့္ေရာင္ေကာင္းကင္ျဖင့္ ေဘာင္ကြပ္ထားသည္။ လေရာင္ေအာက္တြင္ ေရကန္တကန္မွာ ေရေငြ႔ေတြတေထာင္းေထာင္းထကာ ျမဴခိုးေတြလို ဖံုးလႊမ္းေနသည္။ အျဖဴေရာင္ျမဴခိုးေတြၾကားတြင္ တင့္တယ္တဲ့ပံုရိပ္တခုဟာ ခပ္ေရးေရးသိသာထင္႐ွားစြာ ေပၚလြင္ေနသည္။
"သခင္မေလး... ကြၽန္မ ႐ွာေတြ႔ခဲ့ပါၿပီ"
ေရကန္ရဲ႕ တဘက္တြင္ အနက္ေရာင္ဝတ္စံုဝတ္ဆင္ထားေသာ သူတေယာက္သည္ ေရကန္ထဲ႐ွိအလွေလးကို သူမ၏႐ိုေသေလးစားမႈကို ျပသရန္အလို႔ငွါ ဒူးတဖက္ေထာက္ၿပီး ေခါင္းကို ငံု႔ထားသည္။
"အမ္... ေျပာစမ္း"
ထိုမိန္းမငယ္ေလးရဲ႕အသံသည္ ေတာင္ေပၚမွာသန္႔႐ွင္းၾကည္လင္တဲ့ ေႏြဦးရာသီကဲ့သို႔ သာယာစြာ ထြက္ေပၚလာသည္။ ဒီလို တိတ္ဆိတ္တဲ့ညတြင္ ထိုအသံသည္ သိသိသာသာကို သာယာဖြယ္ေကာင္းလွသည္။
"လြန္ခဲ့တဲ့ ငါးႏွစ္က သခင္မေလးနဲ႔ မုရံု႐ွင္းလ်န္ဟာ ေကြ႔ရန္မုရံု႐ႊယ္လ်န္ဆီကို အလည္အပတ္သြားဖို႔ နန္းတြင္းကို ဝင္ခဲ့ၾကပါတယ္... မုရံုရႊယ္လ်န္ကို မင္းႀကီးက ေပးသနားထားတဲ့ ညလင္းပုလဲကို သခင္မေလးက ခိုးယူခဲ့ပါတယ္... မုရံု႐ွင္းလ်န္က ႐ွာေတြ႔ၿပီး ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္မုရံုထိုက္ကို တိုင္ၾကားခဲ့ပါတယ္... မုရံုထိုက္က အိမ္ေတာ္ရဲ႕စည္းကမ္းအတိုင္း သခင္မေလးကို အျပစ္ေပးခဲ့ပါတယ္( သစ္သားတုတ္ျဖင့္ ေနာက္ေက်ာကို ႐ိုက္ျခင္း) ... ထို႔ေနာက္ သခင္မေလးကို က်င့္႐ွင္းအန္ကို ပို႔ေပးခဲ့ပါတယ္"
***က်င့္႐ွင္းအန္ => သီလ႐ွင္ေက်ာင္းနာမည္***
ဒါကို ၾကားၿပီးေနာက္ မိန္းမပ်ိဳေလးက တခစ္ခစ္ရယ္ေမာလိုက္သည္။
ဒါဆို အေၾကာင္းျပခ်က္က ထြက္လာၿပီေပါ႕။ သီလ႐ွင္ေက်ာင္းရဲ႕ အေနာက္ဘက္မွာ ႐ွိတဲ့ အိမ္ပ်က္ေလးထဲမွာ သူမႏိုးထလာတဲ့အခါ သူမေဘးမွာ လူတေယာက္မွ မ႐ွိခဲ့တာကို အံ့ျသစရာမ႐ွိေတာ့ပါဘူး။
YOU ARE READING
မုရံုခ်ီခ်ီ သို႔ မေကာင္းဆိုးဝါးမင္းသားရဲ႕ ေရႊလိုအဖိုးတန္မိဖုရား
Romanceပ်က္သြားတဲ့ အပိုင္းမ်ားကို ျပန္လည္ေရးသားျခင္း
