DREAM AND REALITY [COMPLETED]

24

Makitang masaya na sila ngayon ay isang sucess na para sa akin.

Nakatingin ako sa isang pamilya na masayang nagtatawanan sa bench ng park.

Naging successful nga ang plano ko.

"You want to go with him?" Biglang tanong ni Dale mula sa gilid ko kaya napangiti naman ako saka umiling.

"No. I just want to see them both happy." Saad ko at napangiti ng matamis ng yakapin ako nito. Napatingin naman ako ulit sa pamilyang iyon.

Pamilya ni Drake at Nana iyon kasama ang anak nilang babae.

Yes, I didn't lost my memories at all. All this time I'm just pretending na hindi ko na sila kilala. I even begged to that doctor and nurses na umasikaso na sa akin na sabihin ang mga bagay na iyon kay Drake.

Hindi ko deserve ang pagmamahal niya. Alam ko kapag pinaglaban namin ang pagmamahal namin sa isa't-isa ay wala na ring patutunguhan. Masasaktan ko lang siya ng husto.

Lalo na at ako rin ang naging dahilan bakit nawala ang anak naming dalawa. Magiging isang kalbaryo para sa kaniya kapag nanatili pa ako sa tabi niya. Dahil pilit niya iyong maaalala kapag nakikita ako.

Ayaw ko na siyang masaktan dahil sa akin.

Hindi ko siya deserve. Hindi ko deserve ang mahalin ng isang Drake Emmanuelle Zaragozaa.

Gusto kung mahanap niya ang taong mamahalin niya talaga ng buong-buo at ngayon ay nahanap na nga niya.

Si Nally iyon.

Alam kung magiging masaya sila sa piling ng isa't-isa at nakikita ko ngayon iyon.

Noong oras na naaksidente kami. Noong oras na nagising ako sa OR ay bigla na lang akong natatanggap ng text mula kay Nana.

Ipinaliwanag nito lahat ng mga plano ni Drake para sa aming dalawa. At habang binabasa iyon ay iyak lang ako ng iyak.

Kahit na nasaktan ko na siya ng sobra-sobra. Gusto niya pa rin akong pakasalan.

At bigla kung naisip...deserve ko ba iyon? Parang hindi naman eh. Halos ilang beses ko siyang sinaktan at iniwan at hanggang sa huling pagkakataon ay ganoon pa rin ang nagiging resulta.

At doon ko na naisip.

Bakit ko pa ba siya pinapahirapan ng husto? Bakit ba kailangan pa niyang magdusa sa tabi ko? Deserve naman ni Drake na maging masaya eh.

Deserve na deserve niya iyon.

Kaya naisipan ko ang planong iyon at kinuntsaba ang doctor. At naging maayos nga ang kinahinatnan ng lahat.

Simula ng araw na iyon ay pinaubaya ko na siya kay Nana.

Oo, hindi na kami ngayon ang nagpapasaya sa isa't-isa. Hindi kami ang nagkatuluyan. Pero masaya naman na kami ngayon sa sarili naming mga buhay.

Hindi man siya ang huli ko ay palagi naman siyang andito sa puso ko.

Siguro ay ganito talaga ang plano ng diyos para sa amin. Sadyang pinagtagpo lang pero hindi itinadhana para sa isa't-isa.

"Mom..." Napatingin naman ako sa anak namin ng bigla itong nagsalita. Siguro ay kakagising lang nito.

"Come here baby." Saad ko saka binuhat siya at hinalikan sa pisngi.

"I'm hungry. Let's eat na po." Nakangusong saad nito kaya natawa naman kami ni Dale saka pinupog siya ng halik.

"Let's go then." Saad ko saka sinarado na ang bintana ng kotse.

"Ban baby, where do you want to eat, huh?" Tanong naman ng ni Dale sa anak namin kaya nag-isip naman ito kunwari.

Napangiti naman ako ng maalala bakit iyon ang ipinangalan ko sa anak namin. Ban Sevedde ang pangalan niya. Habang ang pangalan naman ng anak nina Drake ay Nal Arianna.

Banal, huh?

What an coincidence ang nabuo ng pangalan nilang dalawa pag pinagsama mo.

Maybe it's a sign.

We are like a disciple of evil back then when we are young. But now we finally woke up an realize that we are meant to be disciples of God.

Drake is a priest. While me is a servant of God too in some of churces here nearby.

Nangyari siguro ang lahat ng ito para magbalik loob kami sa diyos. Iminulat niya ang nga mata namin papunta sa tamang landas.

"Let's go inside." Aya ni Dale ng makarating na kami.

Siya ang nagbuhat kay Ban habang ako naman ay nakasunod lang sa kanila.

At masaya ng pumasok sa loob ng restaurant para kumain.