DREAM AND REALITY [COMPLETED]

25

Agad akong napabangon at napalinga-linga sa paligid at nasa bahay ako ni Drake.

Panaginip lang pala.

Tumayo na ako at nagsimulang hanapin si Drake habang tumutulo ang mga luha pero hindi ko na inabala pang punasan iyon dahil sa tindi ng kabog ng dibdib ko. "Drake? Where are you?" I asked while still walking and finding where he was.

"Drake...na saan ka?" Tawag ko pa ulit ng tumigil sa paglalakad at umiiyak na nakatingin sa paligid pero agad ring napatigil ng may yumakap sa akin mula sa likuran.

"Why are you crying, hm?" Tanong nito at pinunasan ang mga mata ko at agad na hinalikan sa noo. Habang ako ay mahigpit na yumakap sa kaniya ng maalala ang mga panaginip na iyon. "Hey---"

"Mahal na mahal kita, Drake. Selfish na kung selfish pero hindi kita ibibigay sa iba." Putol ko sa sasabihin nito.

Hinawakan naman nito ang magkabilang pisngi ko saka tiningnan sa mga mata. "Mahal na mahal din kita. At hindi ko rin namang hahayaan na ipamigay mo'ko sa iba. Sayo lang ako habang buhay, diba?" Tumango naman ako habang pasinghot-singhot na yumakap sa kaniya.

"Sandali, ano bang nangyari? Ayos lang tayo, diba?" Tumango naman ako ulit saka naupo sa sofa ng igaya ako nito.

"May napanaginipan kasi ako about sa ating dalawa..." Sagot ko at ininom ang tubig na binigay niya.

"What dream?" Tanong nito ulit.

"May nangyari raw sa ating dalawa tapos ang tindi raw ng galit ko sayo mula nun. Tapos nagkaanak tayo kaya mas lalong tumindi ang galit ko sayo at sa bata. Makaraan ang ilang taon nagpakita ulit sa akin tapos hinahabol mo'ko para patawarin ka at makita ang anak mo. Dahil nga galit ako sayo, hindi ko ibinigay ang bata pero isang araw bigla mo na lang akong pinakidnap at dinala sa bahay niyo. Ayon tudo cuss naman ako sayo dahil sa galit dahil sa ginawa mo. Pero bigla mo akong inoferran ng milyones para manatili at bantayan ng bata. Tinanggap ko naman iyon pero hindin talaga pera ang habol ko ng mga oras na iyon. Gusto ko lang talagang makaalis sa bahay na mo. At ng makahanap ng tyempo ay umalis na nga ako at iniwan kayo ng anak ko. Pero makaraan lang ang ilang weeks nakita mo ulit ako at iniligtas sa pagkakapahiya pero at the same time ay inuwi mo na naman ako dito sa bahay mo. Next is, ayon at todo effort ka naman para mapanatili ako habang ako naman itong tinitigasan ang puso para hindi mo masira. Kaya naulit na naman, umalis na naman ulit ako at iniwan ka kahit na madami ka ng mabuting ginawa. Pero kagaya ng nauna ay agad rin akong napabalik dito sa bahay dahil nahuli ako ng nga tauhan mo. Actually ay unti-unti ng naglalaho ang galit sa puso ko ng time na iyon pero pinipilit ko lang na huwag ipahalata at gamit ang pagiging suplada at masakit magsalita ay nagampanan ko naman iyon. Pero ng oras na nakita ko si Astreed na nanginginig dahil inaapoy ng lagnat doon na ako tuluyang kinain ng konsensiya ko. Siguro dahil mula ng ipinanganak siya ay kinamumuhian ko na siya kahit wala naman talaga siyang kasalanan. Mula noon ay bumait na ako ng kaunti sa inyo ng anak natin. Habang ikaw naman ay unti-unting kinukuha ang loob ko. Ang puso ko. Pero habang patagal ng patagal ay bigla akong nakaramdam ng pagdududa at selos kay Nana. Hanggang sa umabot sa part na na misunderstood ko ang nakita sa office niyo. Bigla na lang akong umalis ng hindi kayo inaabala. At napunta sa gilid ng kalsada at doon umiyak ng umiyak na parang tanga. Sobrang sakit na kasi nun ng feeling ko eh dahil nga sa nakita. Pero biglang may tumulong sa akin, si Dale. Tinulungan niya ako. Pinatira sa sariling bahay, pinakain at binilhan ng mga damit. Naging maayos ang stay ko sa kasama siya. Naging mabait siyang kaibigan sa akin---"

"Really?" I just took a deep breath and drink some water again.

"Let me continue first, okay?"

"Okay."

"Hindi ko na nakita si Astreed at ikaw ng mga oras na iyon. Dahil siguro sa mga isiping gunugulo sa isip ko na tungkol naman sa inyo ay naisipan kung lumabas para makapagpahangin at makalimutan ang pagkamiss na nararamdaman. Noong oras na iyon. Pero habang naglalakad sa plaza ay nakita ko rin kayo roon na nakaupo sa bench. Agad akong nagtago para hindi mo makita. Habang nasa malayo at nakatingin sa inyo ay tumutulo ang luha ko. Gustong-gusto ko kayong lapitan at yakapin pero kapag ginawa ko iyon ay magkakagulo na naman ulit. Pero masyadong mapaglaro si tadhana ng mga oras na iyon dahil tumingin ka ng walang pasabi sa gawi ko. Balak ko na sanang umalis ng mga oras na iyon para ewan kayo...ulit pero may sinabi ka na nakapagpatigil sa akin at ng magsalita si Astreed ay doon na tuluyang bumagsak ang depensa ng puso ko at agad na tumakbo papunta sa inyo at yumakap ng mahigpit habang umiiyak. Pero hanggang sa huli ng panaginip ko ay tanga pa rin ako. Naglakad ako palayo sayo matapos sabihin ang ilang kataga. At dahil nakayuko ako at umiiyak ay hindi ko namalayan ang isang track na papunta na pala sa gawi namin. Sinalpok kami niyon. Namalayan ko na lang ay nasa sahig na ako at hindi makagalaw at naliligo sa sariling mga dugo. Napatingin ako sa gawi ni Astreed at nakitang naliligo na rin ito sa sariling dugo at hindi na gumagalaw. Gustong-gusto ko siyang lapitan at yakapin ng mahigpit ng mga oras na iyon pero 'yung katawan ko ay hindi na nakikisama. Nakita pa kita kahit na blur na iyon sa mga huling sandali bago tuluyang pumikit ang mga mata ko. Paggising ko ay nasa ospital na ako. And I decided that I will let you go. Kasi kapag kasama mo ako ay palagi ka na lang nasasaktan. Kaya nagplano ako. Plinano ko na palabasing nagka-amnesia ako at hindi ko na kayo maalala. At nagtagumpay iyon. Naluko ko kayo sa pagpapanggap na iyon. Hanggang sa isang araw ay ikinasal ako. Ikinasal ako pero hindi ikaw ang groom na kasama ko." Saad ko habang hinahaplos ang pisngi nito at siya naman ay pinapahid ang luha ko. "A-Alam mo kung ano ang part mo ng mga oras na iyon?" Tanong ko sa kaniya.

"No." Sagot naman nito kaya napangiti naman ako.

"Ikaw 'yung nasa harapan namin. Ikaw 'yung paring magkakasal sa amin, Drake. At mula rin nang matapos ang araw na iyon ay hindi muna ako sinusundan. Because you let me go also just like what I've did. And in the end. Hindi tayo ang ikinasal sa isa't-isa. Nagkapamilya at nagkaanak tayo pero hiwalay. Iba 'yung sa inyo ni Nally at iba naman ang sa amin ni Dale. It's tragic, right? I don't that to happen---"

"It's just a dream, okay? It will never be true? You know why?" He asked while smiling happily.

"W-Why?"

"First because I love you. And I will never give up on you and so as you, right? Second, we are married three years ago, baby. Next is Dale and Nana is married to each other too. And our baby is named Holy." Sagot nito at hinimas ang tiyan ko. Napatingin naman ako roon at agad ns ring napangiti ng makita ang malaki ko ng tiyan. I'm seven months pregnant. Just a months more and I will give birth to our child.

"Yeah, that's true. It's just a dream. But you know, even if it's just a dream I really got some lessons there." I said and hugged him tight and kiss him passionately then look to his eyes. "Drake, can I ask some favor?"

"Hm. Yeah? What is it?" He asked back.

"Pwede bang dagdagan natin ang pangalan ng anak natin?" Tanong ko habang nilalaro ang daliri niya.

"Of course. Pero bakit mo nasipang dagdagan?" Napangiti naman ako saka hinimas ang tiyan.

"Gusto ko kasi na maging Astreed ang pangalan ng anak natin ngayon. Holy Astreed Miracle Zaragozaa. Bagay naman eh. Ang ganda pa nga eh." Nakangiting saad ko at napatingin naman sa kaniya ng halikan ako nito sa pisngi saka lumuhod at hinalikan ang tiyan ko.

"All you want." Agad ko siyang niyakap ulit ng marinig ang sagot nito.

So it's all really are a dream and now  I'm back to reality.

That dream was so far from our real situation but I got so many lesson and I will never forget that.

Never.

***

A/N :Happy April Fool's Day :)