ANLAŞMA (TAMAMLANDI)

Bölüm 39

Bölüm 39

Karnımı sarmaladım ellerimle. Sıcacık yaptım. İçim huzurla dolarken sıcak çikolatamdan bir yudum aldım.

Aniden bardak düşme sesi geldi. Korkuyla ayağa kalktım. Halam bana şaşkınlıkla bakarken yere düşürdüğü bardağı umursamıyordu bile.

"hala," dedim şaşkınlıkla yanına giderken. Elimi omzuna koydum. "sen iyi misin?"

Bana öyle baktı ki bir an korktum.
"sen... Nasıl yaptın Deren?" dedi hayretle. Şaşkındı.

"ne yapmışım ben hala?" dedim.

Elindeki çantasını sertçe koltuğa fırlattı. Gözlerini karnıma sabitledi.
"Deren sen hamile misin?" diye sormuştu. Alacağı cevabı biliyordu ama itiraz etmemi istiyordu.

Korkuyla etrafa bakındım. Kendinde değildi. Yeliz veya Yankı yoktu. Beni kimse onun elinden kurtaramazdı.
"hala... Saki-"

"bana cevap ver Deren! Sen o adamdan hamile misin?" dedi. Tüm cümlelerini bastırarak söylüyordu.

Birkaç adım geriledim.
"evet. Ama-"

"bu nasıl bir küstahlık!" üzerime gelmemeye başladığında hala şaşkındım. Düşündüğüm şeyi yapamazdı değil mi? Yapmamalıydı... Benim kararımdı. Saygı duymalıydı.

Karnımı korumak ister gibi sarmaladığımda bir eliyle saçımdan tutup başımı aşıya eğdirdi. Dengemi kaybedip yere düşerken yüzüme eğilmişti.
"seni de o bebeği de öldürürüm Deren..."

Saçımı sıkıca tuttuğu elinin üstüne koydum ve çekmeye çalıştım.
"yapamazsın." demiştim dişlerimin arasından.

Saçımdan tutup aniden kaldırdı. Attığım çığlık evde yankı yaparken saçımın kopmasından deli gibi korkup telaşla ayağa kalkmaya çalışmıştım.
"bana karşı gelmemeni sana söylemiştim."

Artık ağlıyordum. Konuşmak yerine sadece ağlıyordum.
"aldıracaksın o bebeği." dedi kulağıma doğru.

"aldırmam." dedim kesin dille. Öldürdüm yine de aldırmazdım.

"Deren..." dedi kulağıma doğru. Parmak uçlarını saç diplerime geçirmişti. "hiç hoşuna gitmeyecek şeyler olacak." demişti.

Birkaç gözyaşım dudaklarıma değerek tuz tadı verirken dizini sertçe karnıma geçirmişti. Gözlerim şaşkınlıkla açılırken karnımdaki elim boşluğa düştü.

Acıyla kıvranarak yere düştüm. Elimi karnıma sardım. Şiddetli bir ağrı hissediyordum, ağrım her saniye artıyordu. Sessiz çığlıklarım odada yankı yaparak asla unutmayacağım bir ana şahit oluyorlardı.

Karnıma tekme attığında ağrım daha da katlanmıştı.
"yapma lütfen." dedim korkuyla. Beni duymuyor gibiydi. Gözü dönmüştü. Sadece sertçe karnıma tekme atıyordu.

Siper olmak için karnıma sardığım elimi hissetmemeye başladım. Kısıklarımdan birşey damladığını hissediyordum. Deli gibi korkuyordum.

Dayanamayıp acıyla bağırdığımda durdu. Kıvranıyordum. Elime kan geldiğini gördüm. Acımı umursamıyordum. Sadece miniğim birşey olmasından korkuyordum. Korkuyla büyümüş gözlerimi kendine daha yeni gelmeye başlamış olan halama çevirdim.

"Deren..." dedi şaşkınlıkla. Ne yapacağını bilemiyor gibiydi. Acımı dindirmek ister gibi dişlerimi sıktım.
"birşey yap!" dedim bağırarak. Kendimden geçmiş bir şekilde ağlıyordum.

"ö-özür dilerim... Ben... Deren... Kanaman var!" korkuyla daha fazla ağlamaya başlamıştım. Karnımdaki acı giderek artarken sanki karnım çekiliyormuş gibi hissediyordum.