× 31 ×

484 109 95
                                    

       Hari-hari aku berlalu, dan sampai sekarang aku memang tak confess langsung dengan Jihoon

Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.


       Hari-hari aku berlalu, dan sampai sekarang aku memang tak confess langsung dengan Jihoon. Pada pendapat aku, baik aku berdiam diri je. Aku tak nak susahkan dia.

       Tengok dia bahagia dengan Yeona tu pun dah buat aku bahagia. Betul ke aku bahagia? Ke aku sekadar nak pujuk hati aku je?

        Jihoon pun dah jarang spend time dengan aku, yalah dia kan dah ada teman pergi dan balik sekolah. Ke aku yang sengaja nak jauhkan diri aku?

         Yeona tu pun, dia baik, lawa dan lemah-lembut. Memang berlainan sangat dengan aku. Jauh di sudut hati aku, mereka berdua memang benar-benar sepadan. Walaupun aku tak pernah pun jumpa dengan dia berdepan mahupun berbual dengan dia, aku tahu dia memang baik.

         Tapi, walaupun aku jauhkan diri dari Jihoon pun, dia nampaknya macam tak ambil peduli sangat. Layan macam biasa, macam apa yang kawan buat. Yalah, diakan ada orang lain yang perlu dilayan, orang yang istimewa pula tu.

         Nasib aku ada Dami yang masih bahagia mengusha crush dari jauh dengan jayanya tanpa kantoi. Biarkan Dami dengan hobi dia.

         "Eunji!" Aku toleh belakang. Dami berlari kat aku dengan tergesa-gesa. Aku dahlah melangkah laju nak pergi bilik muzik, macam biasalah latihan piano.

         Pertandingan piano yang aku masuk akan berlangsung pada minggu hadapan. Sekolah aku, macam biasa jadi tuan rumah. Dan aku sebagai wakil tunggal  sekolah aku. Sebab memang aku seorang je yang main piano di sekolah ni.

         "Sorry, aku tak boleh nak teman kau harini. Ayah aku datang awal." Aku cuma angguk-angguk. Halah, macam tak biasa pula seorang-seorang. No hallah!

         Lainlah sebelum ni, memang ada orang tunggu. Sekarang ni mmm habuk pun tak nak tunggu aku.

         "It's okaylah Dami. Dah dah pergi balik! Kesian appa kau tunggu!" Dengan tidak berhemah, aku menghalau Dami. Kesian appanya tertunggu-tunggu di luar pagar sekolah, saya sebagai kawan anaknya yang baik saya sudah menjalankan tugas untuk memastikan anaknya pulang dengan cepat tanpa melencong.

        Mata aku mengekori kelibat Dami yang semakin menjauh dari pandangan aku. Keluhan nafas berat aku lepaskan.

        Aku akui, aku memang lonely. Walaupun sebelum-sebelum ni memang aku dah biasa berserorangan, aku rasa lain sekarang. Sebab aku rasa kehilangan. Kehilangan kawan baik. Kehilangan Park Jihoon.

         Aku seluk blazer, kosong. Tiada chewing gum harini macam hari-hari lain. Jihoon lupa ke nak bagi? Atau dia memang sengaja tak nak bagi?

         Aku nak minta tadi tapi nampak sangat tak tahu malu. Baik aku senyap dan bersangka baik. Mungkin Jihoon memang betul-betul lupa.

          Aku melangkah longlai ke bilik muzik yang macam memanggil-memanggil aku.

          Aku tekan-tekan kekunci berwarna hitam putih itu dengan lesu, tidak bersemangat. Lagipun, aku keseorangan, Sir Hans pun takde.

• chewing gum • park jihoonWhere stories live. Discover now