Delikanlı

7.Bölüm "Özür dilerim"

Instagram: dolunaayyz

"Bağırma lan bana!"
Benden böyle bir çıkış beklemiyor olacak ki kaşlarının çatılması gevşeyecek gibi olurken tekrardan eski haline dönmüştü. Bu herif bana ne hakla bağırıp kıyafetimin hesabını sorabiliyordu!

"Lan?"

"Sen dersin de ben diyemez miyim! Sanane ulan benim nasıl giyindiğimden! Kimsin sen!"

Birbirimizle resmen kükreyerek konuşurken komşular Araf'ın korkusundan cama bile çıkamıyordu.
"Ulan! Şort! Şort! Bir de kırmızı!"
Sinirle kalkmış eliyle bağırırken eline vurarak aşağı inmesini sağladım.

"Kırarım ulan o elini!"

"Gel! Gel kır!"

Hırsla kolunu bana uzatmış öldürücek gibi bakarken kolunu tutarak el verdiği kadar kendime çekerek tıslarcasına konuştum.
"Haddini aşma delikanlı. Özür dilemen gerekirken hatalarına hata ekliyorsun. Bana bir daha sesini yükseltme yoksa o ses tellerini kendi ellerimle koparırım!"

Beklemediğim bir anda dudakları yukarıya doğru kıvrılırken kıkırdamasıyla olduğum yerde donakaldım. İlk defa..ilk defa benim yanımda kıkırdamıştı ve bu...muhteşemdi.
"Dila bana böyle dikleniyorsun ya. Deliriyorum."
Şaşkınlıkla gözlerine bakarken gözlerindeki sinsi pırıltılarla bana bakıyordu. Manyak deli! Ona diklenmemden zevk alan bir manyak!

"Abi."
Arif'in sesiyle Araf'ın kolunu bırakıp geri çekildim. Arif utarak gözlerini kaçırırken boğazımı temizleyerek ona baktım. Arkadan sinirle kolunu Özgür'ün beline dolamış zorlukla yürüyen Aslıyı gördüm.

"Aslı'm sana olan aşkımı simgelen bir şiir söylemek istiyorum."

"Ne diyorsun Özgür! Sus artık!"
Özgür bunu takmadan kollarını iki yana açıp bağırmaya başladı.

"Kenetlenmişsin kalbime!!
İlmek ilmek!
İşlenmiş gibisin!
Hasretinle!yüreğime!!
Nereye böyle!!
Bileyim söyle!!"

Yüzümü buruşturarak Özgür'e bakarken kimsenin benden farkı olmadığına şahit olmuştum.
Ne yaşıyordu bu çocuk!

"Sus artık Özgür!"

"Ulan senin sesine tüküreyim yavşak herif! Bok vardı içtin ibne!"
Araf'ı kolumla dürttüğümde omuz silkerek sinirle Aslının omzunda uyuya kalmış Özgüre bakıyordu.
"Salak felan ama seviyorum işte."
Aslı gülen gözlerle Özgür'ün saçlarını severken iç çekerek onlara baktım.
"Çok tatlısınız."

"Yaa sağol kuzum."

"Nesi tatlı bunun kenetlenmişsin kalbime diye şiir okuması mı?"

Araf inanmıyormuş gibi bana bakarken omuz silkerek Arif'e döndüm.
"Arif Özgür'ü evine bırak. Aslı sen de düş peşime annen seni evde göremeyecek, kadın korkacak."

"Tamam yenge."
Sinirli bakışlarımı üzerine diktiğimde gözlerini kaçırarak Özgürü aslının kollarından alırken Araf boğazını temizleyerek sert sesiyle konuştu.
"Ne zamandan beri benden başka birinden emir alır oldun Arif?"
Arif donakalmış bir şekilde Araf'a bakarken gözlerini aşağı indirerek mırıldandı.

"Abi yenge şey edince ben."

"Hey ben senin yengene!"

Hiddetle konuşarak öfkeli gözlerle Arif'e baktığımda az kala Özgür'ün arkasına saklanmaya kalkmıştı. Ben yenge falan değildim bu çocuk neden anlamıyordu?
"Tamam ulan hadi götür şunu, mekana bırak akıllansın."
Arif'in yüzünde kocaman bir sırıtma olurken hevesle başını salladı.
"Emredersin abim."