Delikanlı

70. Bölüm "Evimize yağdırılan kurşunlar"

Evimize yağdırılan kurşunlarla birlikte ben korkuyla donup kalsamda Araf çevik hareketlerle beni belimden tutup kendisiyle birlikta yatağın altına soktuğunda korkuyla omuzlarına tutundum. Kurşun sesleri bir an olsun eksilmezken Araf'ın kulağıma fısıldadığı şeyleri duysamda bir tepki veremiyor donmuş bir şekilde parkeyle bakışıyordum. 

"Dila, hadi güzelim ses ver ne olur. Yalvarırım güzel karım bir şeyler söyle. Korkma, korkma ben varım."

Titriyordum. İliklerime kadar titriyordum. Silah seslerinden korkmazdım ben ama artık korumam gereken iki minik vardı. Biz uyanık olmasaydık..uyanık olmasaydık ölebilirdik. Bunun düşüncesi bile tüylerimi diken diken etmişti. Korkuyla Araf'ın boynuna sıkıca tutundum.

"Dila'm nefes al, nefes al Dila!"

Dudaklarımın üzerine kapanan dudaklarla irkilerek dudaklarımı araladığımda Araf'ın nefesini hissettim. Nefes aldığımı görmesiyle geri çekilerek korkuyla bana baktığında dudaklarımdan titrek bir nefes kaçtı.

"İşte böyle bebeğim, hadi burnundan nefes al, birlikte alalım hadi." Onunla birlikte burnumdan sık sık nefesler aldığımda silah seslerinin hâlâ devam ettiğini duymamla korkuyla mavilerine baktım.

"Araf, kurtar bizi. Onlara bir şey olmasın ne olur!"

Nefes nefese alnını alnıma yaslayarak saçlarımı okşadı. Bu bile şuan beni sakinleştiremiyordu. 
"Bunları yapanların hepsi tek tek o kurşunları onlara yutturacağım." Araf gözyaşlarımı silerek korkuyla bana baktı ve elini karnıma atarak okşadı. O sırada silah seslerinin kesilmesiyle anında ona döndüğümde yatağın altından çıkmak için hamle yapacakken buna izin vermeyerek beni usulca yanına yatırdı.

"Burada dur Dila, onlar için burada dur. Güvenliyse sizi çıkaracağım."

Lanet olsun! Arafı yalnız bırakmak zorundaydım ve bunu istemiyordum yatağın altından çıkmak için hamlede bulunduğunda elini tutarak çıkmasına engel oldum.
"Gitme Araf, korkuyorum gitme."

"Güzelim,"
Aniden dış kapının sertçe açılmasıyla Araf'ın sözü yarıda kalırken Arif ve Özgür'ün telaşlı sesi kulaklarımıza doldu.

"Abi! Yenge!"

"Yenge ses verin! Abi!!"

Rahatlıkla derin bir nefes verdiğimde Araf beni dikkatle yatağın altından çıkarmıştı. Nefes nefese yanımıza gelen Arifle Özgür iyi olduğumuzu gördüklerinde derin bir nefes verirken dolu gözlerim korkuyla etrafta dolaştı. Tüm camlar yere saçılmıştı. Evim mahvolmuştu..Kim bilir diğer taraflar nasıldı.
Gözlerim Arafla buluştuğunda beni kendine çekerek sıkıca sarılmasıyla dolan gözlerimi yumarak sıkıca ona sarıldım.

Ben bu adam olmasa ne yapardım? Kollarım ona daha sıkı sarılırken dudaklarımdan bir hıçkırık koptu. Biz az önce ölümden dönmüştük, üstelik...Uyanık olmasaydık belkide şuan bu odayı bizim kanımız dolduracaktı. Araf'ın, benim, doğmamış bebeklerin kanıyla dolacaktı. 

"Çok korktum, çok korktum."

"İyi misiniz? Korktunuz mu siz can parçalarım."

İri elini karnıma koyarak okşadığında şefkatli bakışlarıyla karnıma bakarak önümde diz çöküp karnıma bir öpücük kondurduğunda dudaklarımda hüzünlü bir tebessüm oluştu.

"Babanız ve anneniz varken sakın korkmayın," diye fısıldadı ve karnıma bir öpücük daha kondurdu.

Alttan alttan bana bakarak yavaşça eğildiği yerden kalkıp alnıma bir öpücük kondurdu
"Korkma, ben varım." dediğinde elini sıkıca tuttum. Sen olmasan ben nasıl böyle güvende hissedeceğim ki, şu korkuma rağmen nasıl beni bu denli rahatlatabiliyorsun bir anlasam....