MISTER AMBROS (Shqip)

2

Dora e Giseles po luanin me floket e Osla-s e cila ishte e shtrire tek ajo, ashtu siç Gisele na paralajmroj shiu tashme vertet kishte filluar dhe po fillonte te behej edhe me i rende, kur syte e saj shikuan Oslan qe ishte ne gjume vetem tani ndaloj me prekjen e flokeve te saj dhe ngadale u ngrite duke ecur tek dera e kasolles qe ishte e hapur dhe degjohej shiu.

-"Kur do vije koha qe te largohem nga ketu, kur do jete ajo kohe kur te gjej shtepin time."

Tha ajo teksa ngriti doren dhe e vendosi jashte mbulojes duke bere qe shiu te prekte doren e saj, ndersa mendja e saj ishte e mbushur me kujtime, ku nganjehere mendja e saj fajsonte nenen e saj, per kete qe i ndodhen, aji ishte shkaktare se perse jeta e saj ishte keshtu tani.
Vendi ishte i teri ne erresire dhe vetem melodia e shiut degjohej, perballe kasolles qe Gisele qendronte ishte shtepia qe ajo dhe te tjeret punonin çdo dite, prandaj syte e saj ndaluan tek ajo por nuk mund te mallkonte asgje ne te, ngriti syte duke shikuar ballkonin ne katin e dyte ku shihej nje zjarre i vogel, nje tym duke lere te kuptohej qe ne ate erresire, ne ate mbuloj ishte nje njeri, ku mund te shihej vetem tymi i cigares. Kjo beri qe Gisele te hynte brenda e te shkonte aty ku ishte Osla, sepse nuk deshironte ta shihnte Arnoldo. Por ne ate ballkon nuk ishte Arnold por z.Ambros i cili po shikonte vendin shume me larg kasolles qe kishte para.

-"Per kete vend fliste ai."

Tha ai duke gjuajtur cigaren poshte ne toke.
Te nesermen Gisele po rregullonte oborrin qe shiu kishte shkaktuar, gjithcka ishte mire derisa u degjua zeri i z.Arnold.

-"Eja ketu".

Gisele eci drejt z.Arnold-it qe po e therriste.

-"E din se cfare eshte kjo? pse ende eshte ketu?"

Tha ai teksa po bente me gishte tek fekalet (jashteqitje) e kafsheve qe ishin.

-"Mos me bej te ta vendos fytyren aty, luaj kembet dhe largoj."

Gisele pohoj me koke ndersa Arnold u largua duke vazhduar me fjalet e tij, kur Gisele morri lopaten qe t'i largoj ato, dy duar e ndaluan ate.

-"E bej une."

Syte e Giseles mbeten te habitur kur shikuan personin afer saj.

-"Jo, nese ai te sheh qe bene punen time atehere..."

Tha ajo duke terhequr lopaten por fjalet e saj ndaluan nga fjalet e tij.

-"Keshtu vetem sa humbim kohe, prandaj ma lere mua, ti e di qe une jam kokefort e nuk me ndryshon mendjen."

Tha ai duke bere nje buzeqeshje teksa e shikonte ate.

-"Milo"

Tha ajo me syte qe e falenderonin por edhe qe shqetesoheshin teksa largoj duar nga lopata.

-"Cfare po mendon?"

Tha Milo kur pa Giselen qe po shikonte nga dera kryesore e oborrit, teksa ai ishte ne fund te punes se tij.

-"A mendon ndonjehere qe te largohesh nga ketu Milo."

Tha ajo teksa Milo beri nje buzeqeshje.

-"Po, nuk do qendroj tere jeten time te jem sherbetor i ketij te mallkuarit."

Gisele ktheu koken nga ai e habitur i cili po i thoshte me plot bindje fjalet e tij.

-"Por, ku do shkosh, do qe te jesh perseri rrugeve? Edhe pse ne punojme nuk eshte se paguhemi, punojme sepse nuk deshirojme te jemi rrugeve, te jemi te uritur."

Tha Gisele duke ecur afer tij.

-"Ai na trajton si kafsh me mire te vdes nga uria se sa te vazhdoj te jetoj keshtu."

Tha ai duke e shikuar ate.

-"Nese vazhdon te mendosh qe cdohere do jetosh keshtu atehere nuk do mund te vazhdosh te mendosh ndryshe duhet te shpresosh qe çdo gje shume shpejt do behet mire."

Syte e Giseles shikuan ate te habitur por thelle zemres saj ajo deshironte te kishte kete besim qe Milo kishte, por per te ishte e veshtire.