လြန္းတို႔ေရာဆို လူမ်ားတာမို႔ မီးဖိုခန္းထဲက ထမင္းဝိုင္းအစား အလွ်င္စလိုျပင္ဆင္ထားတဲ့ ထမင္းဝိုင္းေလးက ဧည့္ခန္းဖေယာင္းပုဆိုးေပၚမွာ ျဖစ္သည္။ ဘုန္းႀကီးဆြမ္းကပ္သည့္ စားပြဲဝိုင္းခပ္ႀကီးႀကီးမို႔ လူရွစ္ေယာက္ဝိုင္းထိုင္လို႔ရသည္အထိ က်ယ္က်ယ္လြင့္လြင့္။
" ဂ်ာဆိုင္း၊ ကြၽန္ေတာ္ကူေပးမယ္ေလ"
အဝတ္အစားလဲၿပီး အခန္းထဲကထြက္လာကာ လြန္းေျပာေတာ့ ဟင္းရည္ခြက္သယ္ေနသည့္ ဂ်ာဆိုင္းက ေခါင္းခါသည္။
"ထိုင္ေန ထိုင္ေန၊ ကူးကူးကိုသာ သြားေခၚ"
ကူးကူးက ေမေမနဲ႔ရွိေနတာမို႔ လြန္းနားေတာင္မကပ္ေတာ့။ လူစိမ္းေနမည္ထင္ရေပမဲ့ ထိုပိစိက လည္လြန္းသည္။ ႏူးႏူး၊ႏူးႏူးနဲ႔ ကပ္ေနၿပီး ပါးခ်ိဳင့္ေတြထဲ လက္ထည့္ေဆာ့ေနေတာ့သည္က ကစားစရာအသစ္ရသလိုမ်ိဳး။ ေသြးကစကားေျပာတာလည္း ပါလိမ့္မည္။
ဂ်ာဆိုင္းေရာ၊ႀကီးႏုကပါ အကူမခံတာေၾကာင့္ ေတာင္ၾကည့္ေျမာက္ၾကည့္ႏွင့္ အိမ္ေရွ႕ကသစ္ခြပင္ေတြဆီ အလိိုလိုေရာက္သြားျပန္သည္။ ေမာင္တို႔ ညီအစ္ကိုသုံးေယာက္က အခန္းေထာင့္ဘက္၊ ဆက္တီမွာထိုင္ၿပီး စကားေျပာေနသည္။
လြန္းပ်င္းေနမယ္စိုးတာမို႔ ေမာင့္အၾကည့္က လြန္းဘက္ေရာက္လာကာ သူ႔နားလာထိုင္ဖို႔ေခၚေပမဲ့ ၿပဳံးသာျပလိုက္သည္။ ေရာက္ေနတဲ့ ေဒသအသစ္နဲ႔ စားပြဲေပၚလာခ်တဲ့ လြန္းမျမင္ဖူးသည့္ ဟင္္းေတြေၾကာင့္ တကယ္လည္း ပ်င္းမေနရ။
"ႀကိီးႏု၊ ဒါကဘာေလးလဲ"
ေရဘူးနဲ႔အတူလာခ်သည့္ ခြက္ကို ကိုင္ကာ လြန္းေမးေတာ့
"အဲ့ဒါက ဝါးခြက္ေလ အစ္ကိုေလး၊ ေရထည့္ေသာက္ဖို႔"
"ကြၽန္ေတာ္ေသာက္တဲ့ ႏွစ္ခြက္စာေလာက္ရွိတယ္"
"ေမာင္ဆိုရင္ေတာ့ တစ္ခြက္စာပဲ"
လြန္းေဘးမွာ ဝင္ထိုင္ၿပီး တမင္ေျပာလာေတာ့ မဲဲ့ၾကည့္မိသည္။ ဖန္ခြက္တစ္ခြက္စာေတာင္ ေရကုန္ေအာင္မေသာက္ဘဲ ဒီတစ္ခြက္အျပည့္ေသာက္တယ္လို႔ ႂကြားေနေသးသည္။
