[ Unicode ]
"ဇာမ်မင်းမာန်!"
"ကူးကူး!"
"ပြန်ပြောလိုက်တာလားအခု!"
"ဟွန့်!ပြောရဲဘူး!"
နှုတ်ခမ်းပိိစိကိုထော်၍ရွတ်ပြီး ပါးတစ်ဖက်ကိုဖောင်းကာ လွန်းရှေ့ လက်ပိုက်မတ်တပ်ရပ်ရင်းကနေ ဟွန့်ခနဲနှာမှုတ်ပြီး ဘေးဘက်ကိုလှည့်သွားသည့်ကူးကူးကို လွန်းစိတ်မကြည်စွာကြည့်လိုက်သည်။ လွန်းရှေ့စားပွဲပေါ်မှာတော့ ချိုချဉ်အထုပ်အခွံတွေ လေးခုထက်မနည်းရှိနေသည်။ ဒီဖြစ်အင်မျိုးက အိမ်မှာတစ်လကို သုံးခါလောက်အမြဲလိုလိုကိုဖြစ်နေသည်။ သို့ပေမဲ့"လက်သည်"ဟူ၍ မတွေ့ရ။
လွန်း သေသေချာချာတင်ထားသည့် ဟိုးစင်ပေါ်ကချိုချဉ်ဘူးကို သားတစ်ယောက် ဘယ်လိုလှမ်းယူပါသနည်း။ ပြီးတော့ အဲ့ဘူးထဲကချိုချဉ်တွေကလျော့လည်းမလျော့။လွန်း ရေထားသည့်အတိုင်း။ ဒါကိုဒီအမှိုက်တွေက။
ထိုင်ခုံပေါ်ထိုင်၍ ကူးကူးကို စိတ်ဆိုးဆိုးကြည့်နေမိရင်း အတွေးထဲပေါ်လာသည့် "လွန်း ဟီးဟီး"ဟု ရယ်ပြနေတဲ့ စပ်ဖြဲဖြဲမောင့်မျက်နှာကြောင့် အတွေးဆိုးကြီးကို ခပ်မြန်မြန်မောင်းထုတ်ပစ်လိုက်ရသည်။ မဖြစ်နိုင်။ လွန်း တားမြစ်ထားသည့်အရာကို မောင်ခိုးပြီး ထပ်အလိုလိုက်ပေးတာတော့မဖြစ်နိုင်။
"ကူးလေးကိုတအားမဆူပါနဲ့ အစ်ကိုလေးလွန်းရယ်၊ ဒေါသထွက်လို့လည်း မကောင်းဘူးမလား"
ကချင်ရောက်ဖူးကတည်းက လွန်းကြိုက်သွားသည့် မြင်းခွာရွက်ကို ခရမ်းချဉ်သီးနိုင်းချင်းနဲ့သုပ်ကာ ပန်းကန်လာပေးရင်း ကြီးနုက သူ့အချစ်တော်ဘက်က စစ်ကူလိုက်သည်။ ဒီပေါက်စဆိုးလာတာလည်းမပြောနဲ့။ မောင်ကအစ ကြီးနုကအဆုံး တစ်ခါတလေမှလာတဲ့ကိုသုနဲ့ သူ့ဖိုးအေကပါ ဖူးဖူးမှုတ်ထားတာ။
"ကြီးနုဖို့ဖယ်ထားဦးနော်၊ ဦးမချမိမှာစိုးလို့"
"ဖယ်ပြီးပြီဖယ်ပြီးပြီ၊ အဲ့ဒါအချိုမှုန့်လျော့သုပ်လာတာ၊ ပြောလို့သာပြောတာ အစ်ကိုလေးလွန်းရေ၊ ကိုသဲသဲပိုတို့က မီးဖိုခန်းထဲကအချိုမှုန့်ပုလင်းကို ဘယ်တုန်းက လာယူသွားမှန်းတောင်မသိဘူး၊ အဲ့ဒါကြီးနုဖွက်ထားတာလေးနဲ့ ရအောင်သုပ်ထားတာ"
