[Recommend song-Country Roads]
••••
ဒီေန႔က ကခ်င္မွာေနရမယ့္ေနာက္ဆုံးေန႔။
ကားျပတင္းတံခါးေပၚ လက္တင္၍ ေရခဲေတာင္ေတြ၊ ေကာ္ေဇာအသြင္ အခင္းစိမ္းေတြ ကိုေငးၾကည့္မိသည္။ ေတာင္ပတ္လည္ဝိုင္းေနသည့္ ဤေဒသမွာ ျမင္သမွ်ကေငးခ်င္စရာအတိ။ လည္စရာေတြ မကုန္ေသးေပမယ့္ ေမာင့္အလုပ္ေတြကရွိေသးတာမို႔ ရန္ကုန္ကိုမျပန္လို႔လည္းမျဖစ္။
"ေနာက္ငါးရက္ေလာက္ထပ္ေနၾကဦးမလား"
"ေတာ္ပါၿပီ၊ ေမာင့္ကုမၸဏီက ပစ္ထားလို႔မွမရတာ"
"ရပါတယ္၊ အလုပ္နဲ႔မိသားစုနဲ႔ ယွဥ္စရာမလိုတာ"
ေခါင္းသာယမ္းျပမိသည္။ မေန႔ညက ကိုသုဖုန္းဆက္တာ လြန္းၾကားသည္။ လက္ေအာက္ဝန္ထမ္းေတြေတာ္တယ္ဆိုေသာ္ျငား အုပ္ခ်ဳပ္သူေနရာက အၾကာႀကီးလစ္လပ္ထားလို႔မရတာ လြန္းလည္း နားလည္ပါ၏။
"ကူးကူးေရာေနခ်င္ေသးလား"
ေနာက္ခန္းထိုင္ခုံရွည္မွာ ခါးပတ္ပတ္ေပးထားၿပီး ဟိုဘက္လွည့္၊ဒီဘက္လွည့္နဲ႔ ၿငိမ္ၿငိမ္ကုပ္ကုပ္ထိုင္ေနသည့္ ကူးကူးက ဇာမ္ေခၚလိုက္ေတာ့ ေခါင္းေလးေထာင္သည္။ လြန္းက ေနာက္ၾကည့္မွန္ကေန လွမ္းၾကည့္၍
"ကူးကူး! အဲ့လက္မကိုတႁပြတ္ႁပြတ္မစုပ္ပါနဲ႔ဆို!"
"အင့္္!"
နီရဲဖူးဖူးႏႈတ္ခမ္းထဲငုံထားသည့္ လက္မကိုထုတ္ကာ အင့္ခနဲရႈိက္လိုက္ေသးသည္။ ဇာမ္ကသူ႔သားျဖစ္ပုံကို ၿပဳံးေစ့ေစ့ၾကည့္သည္။
"ခ်ိဳလိမ္ဝယ္ေပးမယ္၊ ေဖ့သား ဒီေလာက္စို႔ခ်င္ေနရင္"
"မဟုတ္ဘူး ေမာင္၊ ႀကိမ္ေကာင္းတစ္ေခ်ာင္းဆိုရၿပီ၊ တင္ပါးကိုတစ္ခ်က္ေလာက္စပ္စပ္႐ိုက္ေပးမွမွတ္မွာ"
အေဖႏွစ္ေယာက္ေျပာေနတာကို ေငးေနတဲ့ကူးကူးမ်က္ႏွာေလးက ညႇိဳးညႇိဳးက်သြားသည္။ မ်က္လုံး႐ြဲႀကီးေတြက ႐ႊန္း႐ႊန္းစိုစို ပင့္ၾကည့္လ်က္။ အေပၚဘီလူးသြားေသးေသးေလးေတြနဲ႔လည္း ေအာက္ႏႈတ္ခမ္းကို ဖြဖြကိုက္ထားေသးသည္။
"လိေမၼာ္သီးထုပ္ေလးေပး ကူးကူး"
"ကူးကူးစားဦးမွာ"
