[ Unicode ]
[Recommend song- ဝမ်းနည်းတတ်တဲ့ချစ်သူ (Raymond)]
~မင်းမျက်လုံးများအားဖျော့ခိုက်
ငါ့ရဲ့ပုခုံးထက်မှေးစက်လိုက်
အခက်အခဲများအတွက် ငါရှေ့ကရှိတာပဲ~
•••••
"ကြီးနု ငရုပ်သီးမထည့်နဲ့နော်"
"သိပါတယ် အစ်ကိုလေးလွန်းရယ်၊ ရှေ့သွားပြီး ငြိမ်ငြိမ်လေးထိုင်နေပါ၊ မပေါ့မပါးနဲ့ကို မှောက်ခုံလဲမှာ ရင်မောလွန်းလို့"
"ကြီးနုကလည်း၊ အခုလည်း ကျွန်တော်က ငြိမ်ငြိမ်လေးရပ်နေတာပါ"
ပြောမရဆိုမရသည့် လွန်းကို ကြီးနုကချစ်စနိုးကြည့်၍ ဘာမှထပ်မပြောတော့။ ဟင်းချက်တာကိုဘယ်တုန်းကမှစိတ်မဝင်စားတဲ့သူက မနက်ကတည်းက မီးဖိုခန်းထဲလာပြီး လက်ညှိုးတထိုးထိုးနဲ့ ဟိုစပ်စပ်ဒီစပ်စပ်လုပ်နေသည်။
ထမင်းအိုးတည်မယ်လို့ ရွတ်လာသည်ကြောင့် ဘာလို့ဒီလိုဖြစ်နေတာလဲသိနေတာမို့ စိတ်ကျေနပ်ပါစေသဘော ပေးလုပ်လိုက်တော့ ဆန်ဆေးသည့်အဆင့်အပြင် ပိုမလုပ်တတ်။ "ကြီးနု" ဟု တိုးတိုးလေးခေါ်ကာ သွားတက်လေးပေါ်အောင် ပြုံးရင်း နောက်တစ်ဆင့်တက်ဖို့ စစ်ကူတောင်းလာသည်။
အခုလည်း သူတည်ထားသည့် ချဉ်ရည်အိုးကို ကြည့်ကာ အိုးဖုံးကိုလှပ်ရင်း လက်နှီးစုတ်တစ်ခု၊ ယောက်ချိုတစ်ချောင်းနဲ့ တိုင်ပတ်နေသည်။
"ကဲ အဲ့အိုးကြီးကဒီတိုင်းထားထားလို့ရပါတယ်ကွယ်၊ နည်းနည်းပွက်ရင် ချလိုက်ရုံပဲ"
"ရုံးပတီသီးရောထပ်မထည့်တော့ဘူးလား"
အိုးထဲမှာက ချဉ်ပေါင်ရွက်၊မျှစ်၊ကန်စွန်းရွက်အပြင် ရုံးပတီသီးတွေက လုံလုံလောက်လောက်ရှိနေပြီ။ ချဉ်ရည်ဟင်းလား ၊ ဟင်းရွက်စုံလားမသဲကွဲတော့။ ပြောပြောဆိုဆိုနဲ့ စိတ်မြန်လက်မြန်ပင် ရုံးပတီသီးတွေကို ရေဆေးကာ အလွယ်သုံးလို့ရသည့်ကတ်ကြေးနှင့် အိုးထဲထည့်နေသူကိုကြည့်ရင်း ပြုံးသာနေလိုက်တော့သည်။
ဟင်းရည်ပန်းကန်ကိုတွေ့တာနဲ့ ဇွန်းနဲ့မွှေပြီး ရုံးပတီသီးဖတ်ကို အရင်ရှာစားတတ်သည့်လူက ဒီအိမ်မှာ တစ်ယောက်တည်းသာရှိသည်။
