[ Unicode ]
"ဖိုးဖိုး မှိုက်မှိုက်"
"ဟေ အိတ်ခွံလား၊ ပေးပေး ဖိုးကိုပေး"
"ဟုတ်"
" ချော်လဲမယ်နော် မြေး၊ ဖြည်းဖြည်းလျှောက်"
"ကူးကူး လဲဘူး"
လှုပ်တုပ်လှုပ်တုပ်နဲ့ အိမ်ထဲက ကြွတ်ကြွတ်အိတ်ခွံတွေကို ကုန်းကာကောက်လိုက်၊ အမှိုက်တစ်ခုရတိုင်း သူ့ဆီကိုလာပြီး ဆုရတဲ့ကလေးတစ်ယောက်လို ကြွားလ်ိုက်လုပ်နေသည့်မြေးကိုကြည့်၍ ဘဝမှာဒုတိယအကြိမ် စိတ်လိုလက်ရပြုံးမိသည်။ ပထမအကြိမ်က သားမွေးတုန်းက။
မြေးက သားနဲ့ချွတ်စွပ်တူပါသည်။ အနည်းငယ်ကွဲတာက ပါးစုံနှစ်ဖက်ဖောင်းကားကာ လုံးကစ်နေခြင်းပင်။ စကားပြောရင်နှုတ်ခမ်းလေးတထော်ထော်နဲ့မို့ အူယားလို့မဆုံး။ အတတ်လည်းမြန်၊ အသင်လည်းမြန်သည်။ ဖိုးဖိုးလို့ခေါ်ကြည့်ပါလားပြောတာနဲ့ ဖိုးဖိုးလို့တန်းခေါ်လာသည်။အစက မြေးနဲ့သားကိုတွေ့ပြီးရင် ဟိုတယ်မှာခဏနေ၍ ဒီအိမ်ကိုလူငှားသန့်ရှင်းရေးလုပ်ခိုင်းပြီးမှ ပြန်လာမှာပေမယ့် မြေးကိုယ်တိုင်က 'ဖိုးဖိုး ကူးကိုချီ'ဆိုလို့ စိတ်ကူးတစ်မျိုးပြောင်းကာ မြေးက်ိုပါခေါ်လာခဲ့သည်။
အိမ်ကြီးကအရင်အတိုင်း။ ခြံရှေ့ကနှင်းဆီပင်တွေ အရိုးထီးထီးတောင်သေချာမကျန်တော့ကာ တိုက်ကိုသုတ်ထားသည့် ဆေးရောင်တချို့ ကွာကျနေတာကလွဲရင် ခြံတံခါးတွေလည်းအကောင်းအတ်ိုင်းရှိသေးသည်။ မြက်ပင်ရိုင်းအရှည်ကြီးတွေကိုတော့ အလုပ်သမားခေါ်ရှင်းမှရမည်။
မြေးဖိုးနှစ်ယောက် ဖုန်တွေတက်နေသည့် အရောင်မွဲမွဲဆက်တီခုံပေါ် ပေတေထိုင်ကာ စကားတွေပေါနေကြစဉ် ပါးစပ်ကိုလက်ဝါးနဲ့အုပ်၍ အိမ်ထဲအပြေးဝင်လာတာမို့ကြည့်လိုက်တော့ ကားမောင်းပြီးလိုက်ပို့ပေးသည့် ဟိုကောင်လေး၏ မန်နေဂျာဆိုသူ ။
"Boss က ပြောချင်လို့တဲ့"
ကိုင်လက်စဖုန်းကို speaker ဖွင့်လျက်ပဲ သူ့လက်ထဲထိုးထည့်ကာ လှုပ်စိလှုပ်စိဆော့နေသည့် မြေးကိုခေါ်ပြီး ဖုန်တောထဲက ပြန်ထွက်သွားသည်။
