Ποίηση

1

Συναίσθημα
Κι εκείνο το κερί που στάζει σιωπηλά τα μεσάνυχτα μιας τελευταίας λευκής νύχτας
Εδώ νιώθουμε βασιλιάδες μέχρι να κατεδαφιστουμε απ τη βροχή
Σαν πλοία που έφτιαξε ένα παιδί από χαρτί
Κι οι ψυχές μας λιώνουν σαν φτερά μόλις πλησιάσουν το φως
Γιατί είμαστε η άβυσσος και το σκοτάδι εμείς
Αναμεταδοση θανάτου μέχρι την άκρη της γης
Αποκρυπτουμε τις διαχωριστικες γραμμές στο κεφάλι μας
Κι αντί για ανασφαλείς λεγομαστε δημιουργικοι
Ζαλισμενοι στη βία της βιοπαλης μας
Ψαχνοντας στήριξη γινόμαστε φορτικοι
Σαν σκεπτομορφες πάνω στους ουρανούς
Που τρέφονται απ τον φόβο και την παράνοια των άλλων
Σαν έγκλημα χωρίς νικητές και ηττημένους μονάχα συνεχή ροή ενέργειας και χρώματα
Κι ελπίζαμε κάποτε να μη μεγαλώσουμε ποτέ
Να παραμεινουμε στην αθωότητα και τα ματωμένα γόνατα να είναι η μόνη έγνοια μας
Μα τώρα φθειραμε και το τελευταίο εκατοστο
Αγάπη και μόνο δηλητηρια στις φλέβες μας
Και γύρω μας στροβιλιζονται τα φυλλα του φθινοπωρου
Όπως μια υπέροχη ροκ μελωδία
Λάγνα βλέμματα πίσω από οθόνες
Μέσα στο κάθε ον και μια τραγωδία.