Ποίηση

6

Είμαστε οι στρατιώτες της ελπίδας,του φωτός και της τύχης.
Κι ας μας καταχώνιασαν σε ρωγμές στις μεσοτοιχίες βλέποντας την ανατολή του ηλίου με δάκρυα στα μάτια.
Κάποια μέρα θα πετάξουμε ψηλά,όπως μας αξίζει.
Θα σμίξουμε στ'αστέρια ειρηνικά.
Θα ξεχάσουμε τη μοναξιά που μας φέρουν τα ταλαιπωρημένα μας χέρια.
Το πεπρωμένο είναι μια περίεργη υπόθεση,στιβαγμένοι σ'ένα καρναβάλι με μάσκες.
Κι εκείνη λουλούδι στο φεγγαρόφως που κατέστρεφε ό,τι άγγιζε,σαν τις κραυγές απ'τις σειρήνες στο μύθο,σαν μια σύγχρονη Πανδώρα.
Σκίζοντας και πετώντας όλο της το "είναι" εν ονόματι του χάους..
Απλώνοντας πανηγυρικά το μαύρο πέπλο της πάνω στη γη,τυλίγοντας την πόλη σε πανύψηλες φλόγες.