Ποίηση

29

Δεν ήμουν ανέκαθεν νωχελική τελικά όπως μου επαναλάμβαναν,η χρόνια θλίψη με έκανε έτσι
Ο εγκέφαλός μου οντότητα αυτοτελής που κυριαρχούσε το σώμα μου
Κάποιες φορές με έκανε να μην αισθάνομαι κι άλλες να αισθάνομαι τόσο έντονα τα πάντα που να με σκοτώνουν
Και να 'μαι πάλι να φοβάμαι και να φρικάρω
Να νιώθω στην ατμόσφαιρα να αιωρείται η ίδια απειλητική σκιά που με διέλυε ξανά και ξανά για χρόνια
Γίνεται όντως όλα να πάνε καλά για μια φορά;
Κι αν πάνε σίγουρα να μη μου τα κλέψει κάποιος εν ριπή οφθαλμού στο όνομα των δικών του "πρέπει";
Κάποιες μέρες απλά θέλω να ξαπλώνω όλη μέρα και να κοιτάζω το ταβάνι σκεπτόμενη πως να αποφύγω όλα αυτά που πάνε να με παγιδέψουν
Άλλες φορές χαλαρώνω και προσπαθώ να το ξεχάσω
Επιδιώκω να βοηθήσω όλους τους γύρω μου σε μια ανέλπιστη προσπάθεια να αποφύγω τον εαυτό μου όσο γίνεται
Μ'αγαπάω μεν,αλλά η ψυχή μου έχει μαυρίσει ανεπανόρθωτα
Σαν χίλια κομμάτια από κρύσταλλους πεσμένα στη γη
Πρέπει πάλι να βιώσω την μέρα όπως την έχω στο μυαλό μου
Κάνοντας πράξη τις υποχρεώσεις για να μη νιώθω άχρηστη και πως σπαταλάω οξυγόνο
Για να μην μπορεί υποσυνείδητα να γυρίσει εκείνη η γυναίκα να μου πει πως δεν είμαι αρκετή,παρ'όλο που θα το κάνει ξανά και ξανά και ξανά
Μακάρι να μπορούσα να την αγαπήσω με τον ίδιο τρόπο που με αγαπάει κι αυτή και να τη διαλύσω χειρότερα
Απλά βάζω στον εαυτό μου νέες υποχρεώσεις όλη τη μέρα για να μη σκέφτομαι
Το κεφάλι μου πλέον έχει χωριστεί σε κατηγορίες και υποκατηγορίες
Δεν μπορώ να γυρίσω πίσω απ'αυτό όσα χρόνια κι αν περάσουν
Κι ίσως να μη μάθω ποτέ τελικά τι σημαίνει
Άλλο ένα μερόνυχτο που θα σφίγγω τα νύχια μου μες στις παλάμες μου,ενώ σκέφτομαι μην κάνω κάτι κακό στον οποιονδήποτε χωρίς να το θέλω
Και να αγχώνομαι ανεπανάληπτα γι αυτό
''Δεν έχεις τίποτα Ναταλία,απλά περνάς περίεργη εφηβεία."
"Α,τελικά Ναταλία πρέπει να πας να σε κοιτάξουν,τι είναι αυτές οι φωνές που ακούς;"
Ναι μάνα,γι'αυτό στα 23 μου είμαι πιο διαλυμένη από ποτέ και νιώθω να με έχουν πάρει τα χρόνια,ενώ οι άλλοι στην ηλικία μου έχουν μηδαμινές ανησυχίες,ένα πιάτο φαΐ στο τραπέζι κάθε μέρα και γονείς που τους λένε μπράβο
Κι όχι,δεν είμαι αχάριστη. Με σκοτώνατε όπως σας βόλευε στο βωμό του "τι θα πει ο κόσμος".
Κι η σκιά σας μένει σαν βαρίδιο στην πλάτη μου,κάνοντας με να φοβάμαι να κάνω πράξη την κάθε μου επιλογή.
Σας σιχάθηκα.
Ξανά και ξανά και ξανά.