Ποίηση

3

Πεσμενοι στην ομορφη κολαση που δημιουργησαμε.
Για μας κανενα αντιδοτο δεν εχει αξια
Ευαισθητοι σαν το βουτυρο οταν το διαπερναει το μαχαιρι.
Εχω τους δαιμονες μου να παλευουν για μενα.
Στενευει ο χωρος και δε χωρα τουτες τις ατελειωτες σκεψεις.
Βραδια που περιπλανιομασταν διχως σκοπο.
Ανασφαλεις στην κυριολεξια, πεταμενες ψυχες σαν αποβλητα
Ομορφα παρασιτα προς εκμεταλλευση.
Γονατισμενοι μπροστα στις αποβαθρες των τρενων,η εσχατη προσευχη.
Ευχες που δε μετατραπηκαν σ' αστερια
πεφτουν παρ' ολα αυτα πανω στην πληξη μας.
Περνουν απαρατηρητοι στους ερημους δρομους,μην τυχει να καταληξουν καπου.
Διασχιζουν ταυτοχρονως το γολγοθα της υπαρξης κι αναμενουν τη μερα της κρισης.
Οπου η κολαση που δημιουργησαμε θα 'μαστε εμεις οι ιδιοι.