Ποίηση

20

Φλεγόμαστε σε θεόρατες φλόγες
Δράματα στην κάψα των αστικών κέντρων
Εδώ που τα ποιήματα προκύπτουν από ιστορίες
Ιδέες που μας ωθούν στο να δακρύζουμε κάτω από υφασμάτινες τέντες
Εσωστρεφής μέχρι το αναπόφευκτο τέλος
Και τα συναισθήματα πονάνε,μέχρι να γίνουν άγνωστη ορολογία
Κόβουμε βάναυσα τα φτερά μας με δρεπάνια για να παραμείνουμε στη γη,
άνθρωποι μένουν και φεύγουν κάθε μέρα
Εσύ θέλεις να μείνουμε μαζί;
Δε φοβάμαι κάτι πλέον είναι αλήθεια
Μόνο να μη σ'έχω όταν ξυπνήσω το πρωί