Ποίηση

35

Ονειρεύομαι χωρίς να κοιμάμαι ή απλά βγήκα πάλι απ'το σώμα μου;
Νιώθω πως πετάω πάνω απ'την πόλη και τα φώτα της με τυφλώνουν
Αυτή η εκκωφαντική μελωδία που θυμίζει κλασική μουσική απλώνεται σαν πέπλο πάνω απ'το τσιμέντο της
Κι εγώ ακόμη αιωρούμαι στην ατμόσφαιρα ενώ το σώμα μου ξεκουράζεται στο στρώμα
Δακρύζω μη γνωρίζοντας το λόγο,όμως αυτό το συναίσθημα μου φαίνεται γνώριμο
Αντικρύζω το φεγγάρι,το οποίο έχει δει τον αληθινό εαυτό μου χωρίς τη μάσκα
Κάτω τα θεοσκότεινα σπίτια κι απέναντί μου η απέραντη θάλασσα,η οποία φωτίζεται απ'τα φώτα του λιμανιού και τα πλοία που τη διασχίζουν
Πόσο ειδυλλιακό σκηνικό
Δε θέλω να γυρίσω πίσω στο σώμα μου,κάτι με τραβάει προς το φεγγάρι,τα αστέρια και τη μαγεία αυτού του γαλαξία
Τυφλώνομαι πάλι απ'το φως του,ενώ αντικρύζω το σώμα μου να κοιμάται γαλήνιο για μια τελευταία φορά.