Ήταν νωπή σαν το χώμα μετά τη βροχή,
Θρύψαλλα από καθρέφτη απέναντι από ένα μελαγχολικό πορτρέτο.
Αδειανά βλέμματα κι αγκαλιές απο ξυράφια.
Οι άνθρωποι σπάνε αν κάποιος τους αγγίξει,έπειτα μαζεύουν τα θρύψαλλά τους με χέρια που ματώνουν.
Διαφεύγουν μακριά,ο καθένας στο δικό του μικρόκοσμο.
Μετά συναντώνται και επικρατεί σιωπή.
Μάσκες που πέφτουν και θολωμένη όραση,χημικά στους νευροδιαβιβαστές μας.
Κι ο ουρανός με την πανσέληνο οργιάζει,κείτεται νεκρή κι οι λύκοι ουρλιάζουν να την επαναφέρουν στη ζωή,όσο συνεχίζει να επικρατεί αυτό το χαοτικό σκότος που ονομάζουμε ανθρωπότητα.
