Ποίηση

7

Ανεπανόρθωτες ψυχικές βλάβες και εγκλεισμός
Μανία της μάζας,καταναλωτισμός.
Εκεί που τα όνειρα σβήνουν και χάνονται πες μου πόσο πονάς.
Εκεί που στέκεσαι ανήμπορος να σώσεις ό,τι αγαπάς.
Εκεί που ως παιδί έβλεπες κάστρα και ουρανούς
Εκεί που στο πάρκο πετούσες χαρταετούς.
Τώρα η καρδιά σου έχει αλλάξει δεν έμεινε φως
Τώρα στέκεσαι ενώπιόν του,εσύ κι ο θεός.
Και κάθεσαι μόνος τα βράδια κοιτάς τα σκοτάδια
Αναλογίζεσαι πλέον μονάχος τα λάθη σου,
Σαν να είσαι ο Ιώβ έμεινες μόνο εσύ και τα πάθη σου.
Όλα τα φώτα στο τούνελ είναι εκείνα των τρένων
Κι έμεινες ν'ακούς τις ίδιες στριγγλιές των φρένων
Στέκονται τ'ακροδάκτυλά σου νωπά απ'τα αίματα τώρα,
Λένε πως άλλαξε πάει πως ήτανε μπόρα.
Είσαι ανήμπορος κι ήθελες τότε ν'αλλάξεις τον κόσμο,
Αλλά ο κόσμος δεν άλλαξε,εσύ άλλαξες εντός του
Βγήκε εκείνο το παράπονο που χρόνια έκρυβες μέσα σου
Κι έμεινες στον καθρέφτη να θέλεις να σκίσεις την πέτσα σου.