Κι επεφτα παλι σαν πεφταστερι ευχων που δεν εγιναν πραγματικοτητα
Επεφτα μεχρι να αντικρυσω την αβυσσο μπροστα μου
Μεχρι να με ρουφηξει το πολυποθητο κενο που χρονια ψαχνω μεσα μου
Επεφτα τελικα για να δω οτι υπαρχω
Οτι δεν ειμαι απλα μια κρυα πορσελανη
Οτι εχω ψυχη τελικα
Κι εβλεπα τους παντες γυρω μου με καθαρο βλεμμα
Τους εβλεπα απασχολημενους ο καθενας στο μικροκοσμο του
Ο καθενας απ αυτους να φοβαται να κανει βουτια μες στη δικη του αβυσσο
Πολλοι φοβηθηκαν την πτωση,φοβηθηκαν μη γδαρθουν εστω κι ελαχιστα οι ευθραυστες εικονες που εχουν για τον εαυτο τους
Κι ετσι παρεμεινε η πλειοψηφια τους στη γη,με αλυσιδες στα χερια
Ανημποροι να κουνησουν να δουν τι συμβαινει περα απ την επομενη μερα
Κι ηταν λυπηρο που ακομη επεφτα χωρις σταματημο
Συνειδητοποιωντας οτι ακομη και το να υπαρχεις ποναει περισσοτερο απο καθετι
