Ποίηση

39

Πάνε χρόνια κι ακόμη δεν έχω ξεχάσει στιγμή.
Και ενδεχομένως όσα και να περάσουν αυτό δε θα φύγει από μέσα μου.

Φώλιασε καλά μες στην ψυχή μου σαν ένα καρφί που με διαπερνάει και ματώνω έκτοτε.

Κάθε φορά που είμαι ζορισμένη με κάτι εμφανίζεσαι σε όνειρο και μου μιλάς.
Βλέπω να παρατηρείς με στεναχώρια όλες τις κακές επιλογές που έχω κάνει μετά από τότε.
Όλες αυτές τις καταστάσεις και τους ανθρώπους που με πονέσαν,γιατί κατανοείς αυτό τον πόνο.

Ήσουν ο κατ'εξοχήν άνθρωπος που βίωσε τόσο έντονα το πώς είναι να σε απογοητεύει η κοινωνία,όσο και να προσπαθείς να χωρέσεις σε μια γωνία της και να υπάρχεις.

Με άφησες πίσω σ'αυτό τον πλανήτη,υπενθυμίζοντας μου ανά κάποια χρόνια πως οφείλω να παλέψω και να μην πάρω το ίδιο μονοπάτι.

Μου υπενθύμιζες από τότε ότι θα τα καταφέρω να πετύχω με προσπάθεια,ακόμη κι αν δεν κατόρθωσες να προσπαθήσεις μαζί μου για κάτι καλύτερο απ' το σημείο που βρισκόμασταν τότε.

Θα σε θυμάμαι ωστόσο για πάντα,καθώς ήσουν απ'τα λίγα άτομα που έμπαιναν σε ένα δωμάτιο και αυτό φωτίζονταν απ'την παρουσία τους,απ'τα λίγα άτομα που έβαζαν τις ανάγκες των δικών τους ατόμων πάνω απ'τις δικές τους, που μπορούσαν όντως να αγαπήσουν και να νοιαστούν για τους γύρω τους.

Τελικά όσο και να προσπαθείς δεν μπορείς να αποτρέψεις το θάνατο και την απώλεια αν είναι η ώρα του να έρθει. Μόνο να θυμάσαι το άτομο και να ζει μέσα απ'τις αναμνήσεις σου.