Ποίηση

28

Το να υπαρχεις
Οσο αγναντευεις την πανεμορφη θεα και μπροστα στα ματια σου ξετυλιγονται γαλαξιες και ονειρα
Μυριζοντας γαληνια το χωμα μετα τη βροχη
Ελεγα δε θα γραφα κατι χαρουμενο,αλλα να 'μαι τωρα
Ηρεμη και βυθισμενη σε στοχους και ελπιδες
Το παραδοξο του να υπαρχεις και να μην πονας αλλο
Οσα και να γινονται γυρω σου να μη σε αγγιζουν πια
Γιατι ξερεις πως μια μερα θα ρθει κατι ομορφο που σου αξιζει
Κατι χαρουμενο για το οποιο αξιζε να παλεψεις τοσα χρονια με θεους και δαιμονες
Ειναι περιεργη υποθεση το πεπρωμενο
Αλλοι μενουν ανεπηρεαστοι απ'αυτο,κι αλλοι στασιμοι,αλλοι οχι και τοσο
Ελεγα πως δε θα γραψω κατι ομορφο,αλλα να μαι τωρα που το αισθανομαι με καθε εκατοστο της υπαρξης μου
Αισθανομαι πως πλεον υπαρχω