Ποίηση

14

Αυλόπορτες που τρίζουν σιγανά
Σαν το θρόισμα των φύλλων στο νότο
Κι η αβάσταχτη μελαγχολία εκείνη
Που σε κάνει να σέρνεις το κουφάρι σου σε φωτεινούς διαδρόμους
Η ψυχή άνθος που ωριμάζει μέχρι να μαραθεί,είσαι μόνος
Ψάχνοντας την αλήθεια μες στους νεκρούς σου νευρώνες
Ψάχνοντας την αλήθεια στον κόσμο του ψεύδους,φόβος και ματαιότητα
Το ανήσυχο σου βλέμμα
Αγγίζοντας την αγνότητα για να τη βρω μέσα μου πριν αποχαιρετιστούμε σιωπηλά
Φοβάμαι μάνα,γιατί δε θα ζήσω στη φυσιολογική ροή
Τα πάθη μας ορός που μας διατρέχει
Σύντροφε,είπες πως θα φεύγαμε μαζί
Σαν αυτοκρατορία πριν την πτώση,μη ομαλή μα ακόμα ηρωική
Μπορεί να είσαι όνειρο και να ξυπνήσω σε παράλυση το πρωί.