Ποίηση

18

Ένα πλήθος αλλοιωμένες φωνές αντηχήσαν στο ξέφωτο
Χορεύανε ασταμάτητα γύρω από θεόρατες φλόγες
Την είδα να ατενίζει σιωπηλά απέναντι,ανάμεσα στα δέντρα
Οι καπνοί στον ουρανό πάνω της σχημάτιζαν ολόκληρους γαλαξίες
Όσο ερωτευόταν την κενότητά της
Δεν πλησίασα άλλο κοντά της,τα ολόμαυρα μάτια της εξέπεμπαν κάτι ανατριχιαστικό,μα συνάμα τόσο όμορφο
Θα ορκιζόμουν πως καθρέφτιζαν τη σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού,όσο κοιτούσε ψηλά
Οι μουσικές αντηχούσαν μέχρι την άκρη του κόσμου καθιστώντας αδύνατο το να σκεφτώ παραπάνω
Προχωρούσα αργά,σέρνοντας τα βήματά μου πάνω σε κλαδιά και χαλίκια
Μπροστά μια λίμνη,οι υδρατμοί ξεχύνονταν τριγύρω σαν πνεύματα
Ανάμεικτες μελωδίες της φύσης και του πλήθους γύρω της
Βούτηξα αργά και σταθερά,αγκαλιάζοντας το σκοτάδι της
Γύρισα και είδα την ίδια κοπέλα με τα ολόμαυρα μάτια να με κοιτάζει με απορία,όσο βυθιζόμουν στα νερά της