Ποίηση

5

Υπήρχε κάποτε εκείνο το κορίτσι που δεν ήξερε να ζωγραφίζει
Μα ό,τι έπιανε γινόταν κάρβουνο,όπως η ψυχή της.
Κοιτούσε τους ανθρώπους κάτω από τη γέφυρα,το φεγγάρι και τα τείχη της πόλης.
Βγάζοντας σπίθες απ'τα μάτια.
Τα φτερά της ολόμαυρα σαν δυο σκιές στο σκοτάδι,αναδιπλώνονται σε μια ριπή του ανέμου.
Η δημιουργία,η καταστροφή και τα γκρίζα σπίτια,μισοδιαλυμένα στις παραγκουπόλεις.
Σκέψεις και ξανά σκέψεις βαθιές,σαν λεπίδα που σου τρυπάει τα πνευμόνια.
Υπήρχε εκείνο το κορίτσι που ήταν δεσμευμένο με το μινόρε και δεν ολοκλήρωνε ποτέ ό,τι άρχιζε,
λόγω του φόβου της αποτυχίας,
κρατώντας σφιχτά στην αγκαλιά της τετράδια,αναμνήσεις και σενάρια φαντασίας.
Με τα ακροδάκτυλά της παγωμένα και τη φλόγα μες στην ψυχή της.
Υπήρχε εκείνο το κορίτσι που απλά παρατηρούσε
τις εποχές που διάβαιναν και μόνη παραμιλούσε,
όσο γινόντουσαν τα μάτια της λευκά σαν το χαρτί κι αντανακλούσαν το σκοτάδι μιας σκοτεινής εποχής.